Прејди на содржината

Владимир Сорокин

Од Википедија — слободната енциклопедија
Владимир Сорокин
Сорокин во 2023 година
Роден/аВладимир Георгиевич Сорокин
7 август 1955(1955-08-07) (70 г.)
Биково, Московска област, Руска СФСР, Советски Сојуз
ЗанимањеПредлошка:Cslist
ЈазикБиково, Московска област, Руска СФСР, Советски Сојуз
Државјанстворуски
Апсолвент наРуски државен универзитет за нафта и гас Губкин
ПериодСовремена
Жанрauto_awesome

Превод од: англиски 172 / 5.000

Книжевно движењеРуски постмодернизам
Години на активностод 1977 година
мрежно место
vladimirsorokin.org

Владимир Георгиевич Сорокин (руски: Влади́мир Гео́ргиевич Соро́кин; роден на 7 август 1955 година) е постмодерен руски писател на романи, кратки раскази и драми. Еден од водечките и најпопуларните писатели во современата руска литература. Сорокин е познат по своите провокативни и сатирични дела кои комбинираат елементи на дистопија, алтернативна историја и научна фантастика, како и гротеска. Една од препознатливите литературни техники на Сорокин е стилската мимикрија, тој имитира различни литературни стилови, од социјалистички реализам до класична руска проза.[1]

Во Русија, делата на Владимир Сорокин многупати станаа предмет на јавна дискусија.

Животопис

[уреди | уреди извор]

Сорокин е роден на 7 август 1955 година во Биково, Раменски округ, Московска област. Во 1972 година, дебитирал во весникот „За кадри нефтјаников“ . Студирал на Рускиот државен универзитет за нафта и гас Губкин во Москва а дипломирал во 1977 година.

По дипломирањето, тој работел како илустратор една година за списанието „Смена“ . Во текот на 1970-тите, Сорокин учествувал на голем број уметнички изложби и дизајнирал и илустрирал речиси 50 книги. Развојот на Сорокин како писател се одвивал меѓу сликари и писатели од московската андерграунд сцена од 1980-тите. Во 1985 година, шест од расказите на Сорокин се појавиле во париското списание „A-Ya“. Истата година, францускиот издавач „Syntaxe“ го објавил неговиот роман „Ред“.

Сорокин е побожен Христијанин, кој е крстен на 25-годишна возраст. Делата на Сорокин,спаѓаат во неконформистичка уметност, вклучувајќи го и неговиот прв роман „Нормата“ (1983). Неговото дебитирање е во 1989 година, кога латвиското списание „Родник“ (Пролет) со седиште во Рига објавува збирка на негови расјази. Набргу потоа, неговите раскази се појавија во руските литературни зборници и списанија „Трета модернизација“ (Третата модернизација), „Митин Журнал“ (Дневникот на Митија), „Конец Века“ (Крај на векот) и „Вестник Новој Литератури“ (Билтен на новата литература). [2]

Во 1992 година, руската издавачка куќа „Руслит“ ја објави книгата „Сборник Расказов“ (Собрани раскази) – првата книга на Сорокин номинирана за Руска Букерова награда. Раните раскази и романи на Сорокин се карактеризираат со комбинација на социјалистичко-реалистички дискурс со екстремна физиолошка или апсурдна содржина; Самиот Сорокин ги опишал своите рани дела како „мали бинарни книжевни бомби составени од два некомпатибилни дела: едниот социјалистички реализам, а другиот базиран на вистинска физиологија, што резултирало со експлозија, а ова ми даде мене, писателот, мала искра слобода“.

Владимир Сорокин на книжевниот фестивал во Келн во март 2006 година.

Во септември 2001 година, Владимир Сорокин ја доби Наградата Букер на народот; два месеци подоцна, му беше доделена Наградата Андреј Бели за извонреден придонес во руската литература.

Неговиот роман од 2006 година, „Денот на опричникот, ја опишува футуристичка Русија во 2027 година, со Цар во Кремљ, со бројни кинески изрази и „Голем руски ѕид“ што ја одделува земјата од нејзините соседи. Во 2011 година ја доби втората награда Наградата Голема книга за „Свирката“ (Свирката); Три години подоцна, тој доби уште една втора награда за „Телурија“.[3]


Во декември 2019 година, рускиот режисер Иља Белов го издаде документарецот „Патувањето на Сорокин“ [4]


Библиографија

[уреди | уреди извор]

Романи и новели

[уреди | уреди извор]
  • Норма (напишано 1979–1983, објавено од Три Кита и Обскури Вири, 1994). „Нормата“, превод Макс Лотон (Њујорк Ривју Букс, во печат)
  • Очеред (напишано 1983, објавено од Синтакс, 1985). Редот, превод Sally Laird (Readers International, 1988; New York Review Books, 2008; ISBN 9781590172742)
  • Тридцатая любовь Марины (напишано 1982–1984 година, објавено од Елинина, 1995). „30-та љубов на Марина“, превод. Макс Лотон (Архива на Далки, претстојно)
  • „Роман“ (напишано 1985–1989 година, објавено од Три Кита и Обскури Вири, 1994). „Роман“, прев. Макс Лотон (Архива на Далки, претстојно)
  • „Сердца Четырех“ (напишано 1991, објавено 1994). „Нивните четири срца“, превод. Макс Лоутон (Архива на Далки, 2022)
  • „Голубое Сало“ (Ад Маргинем, 1999). Сина маст, превод Макс Лоутон (Њујорк Ривју Букс, 2024)
  • „Лед“ (Ад Маргинем, 2002). Мраз, превод Џејми Гамбрел (Њујорк Ривју Букс, 2007; ISBN 1-59017-195-0)
  • „Путь Бро“ (Захаров Букс, 2004). Бро, превод Џејми Гамбрел (и „Трилогија на мраз“, 2011).
  • „23'000 (Захаров Букс, 2005). 23.000, превод. Џејми Гамбрел (и „Трилогија на мраз“, 2011 година).
  • „День опричника“ (Захаров книги, 2006). Ден на опичникот, прев. Џејми Гамбрел (2010; ISBN 978-0374134754)
  • „Сахарный кремль“ (AST, 2008). „Шеќерен Кремљ“, превод. Макс Лотон (Архива на Далки, 2025)
  • „Метел“ (AST, 2010). „Blizzard“, превод. Џејми Гамбрел (Фарар, Штраус и Жиру, 2015; ISBN 978-0374114374)
  • „Теллурия“ (AST, 2013). „Телурија“, превод. Макс Лотон (New York Review Books, 2022)
  • Манарага (Корпус, 2017; ISBN 978-5-17-102757-5). „Манарага“
  • „Доктор Гарин“ (Корпус, 2021; ISBN 978-5-17-136253-9). „Доктор Гарин“
  • Наследство (Корпус, 2023; ISBN 978-5-17-160469-1). „Наследство“

Омнибусни изданија

  • Ледена трилогија (Њујорк Ривју Букс, 2011; ISBN 978-1590173862). „Брат“, „Лед“ и „23.000“ објавени заедно во еден том.

Кратка проза

[уреди | уреди извор]

„„Збирки““

  • Первый субботник (напишано 1979–1984, објавено од Раслит, 1992). „Првиот субботник / Мојата прва работна сабота“
  • Месяц в дахау (напишано 1990, објавено 1994). „Еден месец во Дахау“
  • „Пир“ (Ад Маргинем, 2000). „Празник“
  • Заплыв (AST, 2008). "Пливање"
  • Monoklon (АСТ, 2010). „Моноклониус“
  • Белый квадрат (Корпус, 2018). „Белиот плоштад“
  • Русские народные пословицы и поговорки (Корпус, 2020; ISBN 978-5-17-122974-0). „Руски народни поговорки и изреки“
  • „De feminis“ (Corpus, 2022; ISBN 978-5-17-149740-8).
  • „Црвената пирамида и други приказни“, превод. Макс Лотон (Њујорк Ривју Букс, 2024; ISBN 9781681378206)
  • „Испратени извештаи од Окружниот комитет“, превод Макс Лотон (Архива на Далки, 2024)

Приказни'

Наслов Година Прво објавено Препечатено/собрано Белешки
Црвена пирамида 2021 . Преведено од Max Lawton. „Red Pyramid“. The New Yorker. 97 (31): 56–61. October 4, 2021.
Настја 2022 . Преведено од Max Lawton. „Nastya“. The Baffler. 66. December 2022.

Дрански дела

[уреди | уреди извор]
  • Пелмени (1984–1987). Пелмени
  • Земљанка (1985). Крчма
  • Руска баба (1988). Руска баба
  • Доверба (1989). Доверба
  • Дисморфоманија (1990). Дисморфоманија
  • Годишнина (1993). Годишнина
  • Hochzeitsreise (1994–1995). Постбрачното патување
  • Шчи (1995–1996). Шчи
  • Достоевски-патување (1997).
  • С Новый Год (1998). „Среќна Нова Година“
  • „Каптал“ (2006). „Каптал“
  • „Зано“ (2009). „Снежниот нанос“

Филмски сценарија

[уреди | уреди извор]
  • „Безумный Фриц“ (1994). Режисери: Татјана Диденко и Александар Шамајски.
  • „Москва“ (2000). Режисер: Александар Зелдович. Прва награда на фестивалот во Бон; Награда на Федерацијата на руски филмски клубови за најдобар руски филм на годината.
  • „Копец“ (2002). Режисер: Иван Диховични. Номиниран за наградата „Златна рерна“ за најдобро филмско сценарио.
  • „Работа“ (2002). Режисер: Иван Диховични.
  • „Четири“ (2005). Режисер: Иља Хржановски. Голема награда од жирито на Меѓународниот филмски фестивал во Ротердам.
  • „Цел“ (2011). Режисер: Александар Зелдович.

Други дела

[уреди | уреди извор]
  • Фото албум „Во длабочините на Русија“, во соработка со уметникот Олег Кулик.
  • Либрето за операта „Деца на Розентал“ („Децата на Розентал“), со музика од Леонид Десјатников; напишано по нарачка на Бољшој театар, Москва.
  • „Нормална приказна“ (2019), збирка есеи на Сорокин напишани во 2010-тите.
  • Десетици раскази објавени во руски и странски периодични изданија.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]

.


Предлошка:Основноподредување:Sorokin, Vladimir

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Владимир_Сорокин&oldid=5464764“