Влада за национален спас

Од Википедија — слободната енциклопедија
Влада за Национален Спас
Влада народног спаса
Vlada narodnog spasa
Марионетска влада на Германија
1941 – 1944
Знаме Грб
Химна
'
"Ој Србијо, мила мати" / "Oj Srbijo, mila mati"
(македонски: „О, Србијо, мила мајко“)
Територија под граѓанска администрација на Владата, 1942 година
Местоположба на Влада за Национален Спас
Местоположба на Влада за Национален Спас
Административна поделба
Главен град Белград
Јазици српски, германски
Вероисповед православие
Уредување Марионетска влада
Премиер
 -  1941–44 Милан Недиќ
Историски период Втора светска војна
 -  Основана 29 август 1941
 -  Евакуација во Австрија, а потоа во Германија во јануари 1945 година октомври 1944
Население
 -  4,500,000 
Валута српски динар

Влада за Национален Спас (српски: Влада народног спаса / Влада narodnog spasa (VNS); германски: Regierung der nationalen Rettung), исто така позната и како Влада на Недиќ (Недићева влада) или Режимот на Недиќ (Недићев режим) — втората српска соработка со Нацистичка Германија, по Владата на Комесарот, основана на територијата на Србија, која била окупирана за време на Втората светска војна. Владата била назначена од германскиот воен командант во Србија и оперирала од 29 август 1941 година до октомври 1944 година. За разлика од Независна Држава Хрватска, режимот во окупираната Србија никогаш не добил статус во меѓународното право и не уживал формално дипломатско признавање од страна на Силите на Оската[1].

Владата имала поддршка[2]. Премиер во целина бил генералот Милан Недиќ. Владата била евакуирана од Белград преку Будимпешта до Кицбиел во првата недела од октомври 1944 година пред германското повлекување од Србија.

Историја[уреди | уреди извор]

Формирање[уреди | уреди извор]

Пропаганден постер од окупирана Србија, во кој се опишува можната иднина на Србија доколку Советскиот Сојуз или Нацистичка Германија победат во војната.

По инвазијата на Оската на Југославија во април 1941 година, Германија ја поставила Србија под надлежност на воената влада, но ја задржила контролата врз важните ресурси на земјата. Тие ресурси ги вклучувале двата главни сообраќајни патишта, водниот пат на реката Дунав и железничката линија што ги поврзува Европа со Бугарија и Грција, заедно со обоените метали што ги произведувала Србија. Германците решиле да формираат марионета влада за да не употребат голема количина германска работна сила.[3] Првата марионетска влада била краткотрајната Влада на комесарот, основана на 30 мај 1941 година, под раководство на Милан Аќимовиќ. Тој бил антикомунист и бил во контакт со германската полиција пред војната. Неговиот кабинет се состоел од девет члена, од кои многумина биле поранешни членови на кабинетот под Кралството Југославија и се знаело дека се прогермански ориентирани. Сепак, владата немала вистинска моќ и не била ништо повеќе од инструмент на Германците. Бидејќи комунистичките партизани започнале бунт против германските окупатори и владата на Аџимовиќ, Харалд Тарнер, командант на СС во германската воена администрација, предложил зајакнување и реформа на администрацијата. Генералот Милан Недиќ, поранешен началник на генералниот штаб на Кралската југословенска армија, бил избран за шеф на новата влада.

На 29 август 1941 година, Недиќ бил поставен како премиер по оставката на администрацијата на Комесарската вчлада. Германците се заканиле дека ќе донесат бугарски трупи да ја окупираат цела Србија, вклучително и Белград, доколку тој не ја прифати функцијата.[4] Неговиот прв кабинет вклучувал петнаесет члена. Германците биле особено импресионирани од неговата репутација како човек со авторитет, иако режимот немал меѓународна позиција дури и меѓу силите на Оската. Иако Хајнрих Данкелман, воениот командант во Србија, ветил дека ќе им даде на Недиќ и неговата влада висок степен на авторитет и независност, договорот никогаш не бил запишан, така што усните договори биле неважечки, откако Данкелман бил заменет со генералот Франц Беме. Иако Тарнер се обидел да ги убеди наследниците на Данкелман да и дадат повеќе власт на Владата на национален спас, неговите барања биле игнорирани. Сепак, тие му дозволле да организира Српска државна гарда (Српска дравна стаража, СДС), обединувајќи ја српската жандармерија и други формации.[5]

Влијателна моќ[уреди | уреди извор]

Во првото радио обраќање на Радио Белград, Недиќ го осудил отпорот предводен од комунистите и им дал ултиматум да го предадат оружјето. Сепак, Недиќ наскоро ја изгубил контролата врз Државната гарда, кога, на 22 јануари 1942 година, била преземана од страна на генералот Аугуст Мејзнер, Вишиот SS и водач на полицијата во Србија. Владата за национален спаспостепено го изгубила поголемиот дел од својата моќ во корист на Германците, кои интервенирале дури и во најмалите одлуки што ги донесувала владата. На тој начин поддршката кон Недиќ помеѓу Србите дополнително се намалила како резултат на оваа слабост. Тој се обидел да си даде оставка двапати, но и во двата наврати неговата оставка не била прифаќана и тој се предомислувал пред српската јавност. Недиќ, исто така, завршил во реорганизирање на неговиот кабинет, отстранувајќи двајца министри во октомври 1942 година и уште неколку во ноември 1943 година, во кој момент тој ја презел функцијата министер за внатрешни работи.[5]

Димитрије Љотиќ, водачот на еден од најефикасните анти-партизански одреди, Српскиот волонтерски корпус (Српски белбороčачки корпус, СДК), одржувал одреден степен на влијание врз премиерот, иако самиот одбил да заземе државна позиција. Недиќ еднаш му кажал на Тарнер дека тој ќе биде добар наследник во случај на негово заминување. СДК во почетокот не бил дел од Шуцштафел или Вермахтот, наместо тоа, и наместо тоа била директно под контрола на марионетската влада и платена од неа.[6] Како и да е, во 1944 година официјално станала дел од СС-единиците и од приближувањето на крајот на војната немала доволно време, ниту потрошен материјал за опремување на СДК со СС униформи, така што СДК останала со главно италијански / југословенски униформи.

Односите меѓу српската влада и бугарските окупаторски сили во Србија биле заладени. Полковникот во бугарската 6-та дивизија забележал дека месното население ги мрази Бугарите онолку колку што ги мрази Германците.[7] Недиќ честопати се жалел на нивното присуство пред Германците и барал Бугарите да се повлечат од Србија.[8]

Во Банат, бил воспоставен посебен режим, управуван од локалното германско малцинство. Српската влада го признала како цивилна администрација на регионот, под номинална контрола на Белград. Таму бил создаден одред на СДС, Државната гарда во Банат, која ги регрутирала своите членови од локалните етнички Германци, имала 94 офицери и 846 волонтери од март 1942 година.[9]

Во март 1942 година, пред растечката непопуларност на владата, Недиќ им испратил меморандум на Германците со предлози за подобрување на состојбата во земјата. Предлозите вклучувале избор за шеф на државата, формирање единствена национална политичка партија, давање на шефот на државната команда над СДС, мешање во повисоките нивоа на српската влада за да им се даде поголема слобода да работат со српскиот народ, и повлекување на бугарските сили од Србија. Генералот Пол Бадер, новиот воен командант во Србија, го критикувал Тарнер и Недиќ, вршејќи притисок врз премиерот да го повлече меморандумот. Поддржан од целиот кабинет, Недиќ одбил да го повлече и побарал меморандумот да биде испратен во Берлин на разгледување. Истиот бил испратен, но германската висока команда го игнорирала истиот. Недиќ се обидел повторно во септември 1942 година, овој пат заканувајќи се дека ќе даде оставка. Германците го одбиле тоа, но го убедиле да остане на функцијата. Офицерите на германскиот Вермахт во Србија, сепак, го сметале Недиќ за лојален и го пофалиле дека е сигурен човек.[10]

Односи со четниците[уреди | уреди извор]

Службен печат.

Соработката помеѓу српската марионетска влада и четниците започнала во есента 1941 година, за време на голема германска операција во западна Србија против партизаните. Четниците сакале да ги минимизираат српските жртви од германските репресалии поразувајќи ги партизаните, а подоцна сакале да добијат солидна база во воениот и административниот апарат на режимот на Недиќ, за да можат да ја искористат контролата врз владата пред партизаните на крајот од војната . Многу членови на српската влада одржувале контакти со четниците, вклучувајќи го и министерот за внатрешни работи Милан Аќимовиќ. Подоцна тој служел како врска помеѓу Германците и четничкиот водач Дража Михајловиќ . Неколку четнички единици „се легализирале“ служејќи се со квислинзите на српската марионетска влада, но во исто време, четниците учествувале и во активности против Германците и нивните помошници. Вооружените сили на владата им дала оружје и други резерви на четниците и им обезбедувала разузнавачки информации.[11]

Во легализираните четнички сили биле вклучени и Печаначките четници, кои се бореле против партизаните со српските владини сили, започнувајќи во август 1941 година. Германците не им верувале на нив. На врвот на нивната сила во мај 1942 година, легализираните четници броеле 13.400 луѓе. Четничките одреди биле, како и со другите српски сили, под германска команда. Повеќето легализирани четнички одреди биле распуштени кон крајот на 1942 година, а последниот бил распуштен во март 1943 година. Некои од нив се приклучиле на СДС или СДК, но мнозинството се вратило во нелегалните четници на Михајловиќ.[12] Четниците склучиле голем број договори со Германците во 1943 година, заобиколувајќи ја српската влада, што резултирало Недиќ и неговиот режим да изгубат каква било поддршка кај народот. Многу членови на неговата администрација, вклучително и владини службеници, како и воени и полициски службеници, склучиле тајни договори со самите четници. Тука спаѓаат Аџимовиќ, градоначалникот на Белград, Драгомир Јовановиќ и генералот Миодраг Дамјановиќ од државната гарда.[8]

Прифаќање бегалци[уреди | уреди извор]

Една област во којашто Владата имала успех била прифаќањето на српски бегалци кои избегале од соседните држави, особено Независната држава Хрватска (НДХ). Усташите, нацистичка хрватска ултранационалистичка паравоена организација во НДХ, протерала приближно третина од сите етнички Срби во НДХ, додека другите две третини од Србите во НДХ биле убиени или присилно претворени во римокатолицизам. Германците пренеле некои Словенци во српската земја, бидејќи таа територија била вклучена во Нацистичка Германија. Другите бегалци ги вклучувале и оние од Македонија која била окупирана од Бугарија, како и Црна Гора, која била под италијанска управа. Франц Нојхаузен, германскиот ополномоштеник за економски прашања, проценил дека имало околу 420.000 бегалци во Србија. Режимот на Недиќ создал комитет за бегалци во мај 1941 година, со кој раководил Тома Максимовиќ, поранешен фабрички шеф од Борово . Додека комитетот имал тешкотии во наоѓање на доволно храна, домување и други материјали за нив, бегалците биле добро прифатени од српското население. Храната била особено тешко да се обезбеди заради тоа што Германците ја извезувале во Рајхот или на германските сили во Грција. Повеќето од работоспособните бегалци биле вработени, додека децата биле сместени во различни домаќинства или сиропиталишта. Германските власти посочиле дека преносот на луѓе од НДХ во Србија ги зголемиле немирите на територијата, поради фактот што некои бегалци им се придружиле на партизаните или четниците. Српската влада и некои германски службеници сакале да вратат неколку Срби на местата од каде дошле, но тоа било одбиено од воената администрација, заради тешкотиите што ќе бидат присутни за нив во НДХ.[13]

Последните денови на режимот[уреди | уреди извор]

Како што се свртила војната против Германија, германската окупаторска администрација се обидувала да ги обедини сите антикомунистички сили за да се борат против партизаните, вклучително и четниците на Михајловиќ. Херман Нојбахер бил поставен за специјален пратеник на германското Министерство за надворешни работи во Белград во 1943 година. Тој порано работел во Романија и во Грција и се обидувал да ја подобри германската воена позиција во регионот со зголемување на моќта на режимот Недиќ. Тој планирал да формира „Голема српска федерација“, во која би биле опфатени Србија и Црна Гора. Тој, исто така, се обидел да го намали авторитетот на германската војска во Србија, да ја врати командата на СДС во Недиќ и повторно да го отвори Универзитетот во Белград. Сепак, ниту една од неговите идеи не се остварила, и тоа се должело на фактот што тие немале поддршка од министерот за надворешни работи Јоаким фон Рибентроп, ниту од некој друг во германската влада. Самиот Хитлер немал желба да ја зајакне марионската влада бидејќи сметал дека е несигурен. Бидејќи моќта на Недиќ се намалила уште повеќе, повеќе членови на неговата влада започнале да работат за четниците.[8]

Соработката на Германците со четниците го налутило Недиќ, кој се пожалил на еден документ со поплаки од девет страници до Германците на 22 февруари 1944 година. Списокот вклучувал поплаки дека Германците сега му давале на Михајловиќ поголема моќ од него. Недиќ го критикувал големиот товар на трошоците за занимање и мешањето на Германија дури и на најниските нивоа на неговата администрација и фактот дека ниту еден од неговите предлози за подобрување на ситуацијата не бил прифатен. После тоа, воениот командант во Србија (Ханс Фелбер, кој го замени Бадер во 1943 година) го прашал Недиќ за своето мислење за промена на политиката кон четниците, но истото било игнорирано. Само една од промените во политиката на Нојбахер била успешна, олеснување на одмаздата против српското население од страна на германските сили.[8]

Недиќ и Михајловиќ се состанале на 20 август 1944 година за да разговараат за ситуацијата во Србија и за тоа како треба да одговорат на тоа. Двајцата се согласиле дека им е потребно повеќе оружје од Германците за четниците и СДС да се борат со партизаните и дека се во можност да го убедат генералфелдмаршал Максимилијан фон Вајч, германскиот главен командант на југоисточна Европа, за да се обидат да им обезбеди повеќе оружје. Сепак, тие на крајот добиле малку дополнителна опрема. Кон крајот на август 1944 година, партизаните започнале офанзива против Германците и антикомунистичките српски сили, а сојузниците започнале да доставуваат резерви во Србија. Тие, исто така, ги бомбардирале линиите за комуникации, во обид да ги направат невозможно, германските сили во Грција да се поврзат со оние во Србија. Четниците биле протерани од земјата до крајот на септември, а советските операции започнале на почетокот на октомври на исток. Германските сили и српските трупи на СДС биле принудени да се повлечат под притисок на повеќе напади.[8]

По војната[уреди | уреди извор]

Белград бил ослободен од партизаните и советските сили во офанзивата во Белград, која била завршена на 20 октомври 1944 година. Недиќ и она што останало од неговата влада ја напуштил земјата во првата недела од октомври во Австрија, распуштајќи го режимот. Командата на СДС била префрлена на генералот Дамјановиќ, кој му ја предал командата на Михајловиќ, иако тие биле разделени во јануари 1945 година во Босна. Тој и другите соработници биле предадени од страна на Британците на југословенските комунистички власти на почетокот на 1946 година. На почетокот на февруари истата година, било објавено дека Недиќ се самоубил, паѓајќи од прозорецот во белградската болница.[8]

Армија[уреди | уреди извор]

Српска државна гарда[уреди | уреди извор]

Владата на народен спас основала војска, Српска државна гарда (Srpska državna straža). Таа била формирана од поранешните југословенски жандармерии, и била создадена со одобрение од германските воени власти. Недиќ првично имал контрола над армијата како главен командант, но од 1942 година команда ја презела СС.[5]

СДС била позната и како Недичевци по Милан Недиќ, премиер на Владата, кој на крајот се здобил со контрола врз своите операции. Српската државна гарда првично броела 13.400 мажи.[14] Гардата била поделена на три дела: урбаната полиција, силите на руралните области и граничната стража. Кон крајот на 1943 година, гардата броела 36.716 лица.[5]

Во октомври 1944 година, како што Црвената армија напредувала кон Белград, така СДС била префрлена на контрола на Михајловиќ[8] во која точка тој побегнал кон север и кратко време се борел под германската команда во Словенија пред да биде заробен од Британците во близина на италијанско- југословенската граница во мај 1945 година.[15]

СДС била опремена со оружје и муниција заробено од Германците од цела Европа, и била организирана како главно статичка сила поделена на пет региони (области): Белград, Кралево, Ниш, Ваљево и Заечар, со по еден баталјон по регион. Секој регион дополнително бил поделен на три окрузи од кои секој вклучувал една или повеќе чети на СДС. [16] Независна сила позната како државна гарда на Банат оперирала во регионот Банат, која броела помалку од илјада мажи.[9]

Помошни формации[уреди | уреди извор]

Покрај државната гарда, голем број други формации се бореле и во Србија заедно со Германците. Тука спаѓаат Српскиот волонтерски корпус, формиран во септември 1941 година како српски волонтерски одред, под Димитрије Љотиќ, член на фашистичкото југословенско национално движење . Организацијата била поделена на деветнаесет одреди и откако била преименувана во српски волонтерски корпус, добила нова структура разделена на чети, баталјони и полкови. Се состоела од околу 12,000 членови и вклучувала околу 150 Хрвати. Тоа била единствената српска колаборационистичка формација, на која им веруваа Германците и била пофалена од германските команданти за нејзината храброст во војната.[6]

Имало и група четници, Печанички четници, кои станале „легализирани“ и се бореле за Германците и марионетската влада сè додека не биле разоружени во 1943 година.[12] Формирана била и сила на белоруски волонтери, Рускиот заштитен корпус . Се состоел од бели емигранти кои живеат во Србија и кои сакале да се борат против комунистичките партизани и вклучувале околу 300 советски воени заробеници.[17]

1 српски динар 1942 година

Административна поделба[уреди | уреди извор]

Административна поделба

Во српските граници првично биле опфатени делови од територијата на пет од предвоените бановини .[18]

Во октомври 1941 г., Германците наредиле на владата на Недиќ да ја реорганизира територијата, бидејќи постојната структура не била соодветна и не ги исполнувала воените барања. Преку наредба издадена на 4 декември 1941 година, германскиот воен командант ја прилагодил воено-административната структура за да одговара на германските барања.[19] Како резултат на тоа, округот како поим, (кој постоел во Кралството Срби, Хрвати и Словенци пред формирањето на бановините) бил обновен. Владата на Недиќ издала указ на 23 декември 1941 година со кое Србија била поделена на 14 окрузи и 101 општина [18] Округот Велики Бечерек (познат и како Банат) бил теоретски дел од Србија, но станал автономна област, управувана од членовите на локалното етничко германско население.[20] На 27 декември 1941 година, началниците на окрузите биле назначени и се сретнале со Милан Недиќ, Милан Аќимовиќ, Танасије Диниќ и Цветан Ѓоршевиќ.

Округот Области
Каунти во Белград Белград, Грока, Лазаревац, Младеновац, Паланка, Смедерево, Сопот, Умка, Велико Ораже
Каунти Ивањица Исток, Ивањица, Подујево, Митровица, Нови Пазар, Рашка, Србица, Вучитрн
Округот Крагујевац Аранѓеловац, Горњи Милановац Грушна, Крагуевац, Орачац, Рача, Рудник
Округот Краjeево Чачак, Гуча, Краralево, Преlина
Округот Крушевац Александровац, Брус, Крушевац, Раџањ, Трстеник
Округот Јагодина Ćуприја, Деспотовац, Јагодина, Парачин, Рековац, Свилајнац, Варварин
Округот Лесковац Куршумлија, Либан, Лесковац, Прокупlе, Владишин Хан, Власотинце
Округот Ниш Алексинац, Бела Паланка, Лужница, Ниш, Петровец, Сврљиг, Житковац
Округот Пожаревац Голубац, Кучево, Петровац, Пожаревац, Велико Градиште, Жабари, Жагубица
Округот Шабац Богатиќ, Крупањ, Љубова, Лозница, Обреновац, Шабац, Владимирци
Каунти Ушице Ариjeе, Бајина Башта, Шаетина, Косјериќ, Пошега, Ужице
Округот Ваљево Каменица, Мионица, Ваљево, Уб
Округот Велики Бекерек Алибунар, Бела Црква, Јача Томиќ, Кикинда, Ковачица, Ковин, Нови Кнежевац, Нови Бежеј, Панчево, Сечањ, Зрењанин, Вршац
Каунти Зајечар Боjeевац, Бор, Брза Паланка, Доњи Милановац, Кладово, Књашевац, Краralево Село, Неготин, Салаш, Сокобања, Зајечар

Список на министри[уреди | уреди извор]

Претседател на Советот на министри

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Милан Недиќ (1878–1946) 29 август 1941 година 4 октомври 1944 година По војната, тој бил заробен и починал откако паднал од прозорецот во Белградската болница.

Министер за внатрешни работи

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Милан Аќимовиќ (1898–1945) 29 август 1941 година 10 ноември 1942 година Тој бил убиен од југословенските партизани во мај 1945 година.
2 Танасије Диниќ (1891–1946) 10 ноември 1942 година 5 ноември 1943 година Тој бил заробен од југословенските власти по војната и погубен.
3 Милан Недиќ (1878–1946) 5 ноември 1943 година 4 октомври 1944 година Тој бил претседател на советот и министер за внатрешни работи истовремено од ноември 1943 година.

Министер за градежништво

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Огњен Кузмановиќ (1895-1967) 29 август 1941 година 4 октомври 1944 година по падот на Владата, тој заминал во Германија до неговата смрт

Министер за поштенски и телеграфски работи

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Јосиф Костиќ (1877–1960) 29 август 1941 година 4 октомври 1944 година Преживеал во војната и починал во Швајцарија во 1960 година.

Министер на Претседателскиот Совет

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Момчило Јанковиќ (1883–1944) 29 август 1941 година 5 октомври 1941 година Ја напуштил владата по несогласувањата со другите министри, убиен од партизаните во 1944 година.

Министер за образование

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Милош Тривунац (1876–1944) 29 август 1941 година 7 октомври 1941 година Убиен од партизаните во 1944 година.
2 Велибор Јониќ (1892–1946) 7 октомври 1941 година 4 октомври 1944 година Тој бил заробен од југословенските власти по војната и погубен.

Министер за финансии

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Душан Летица (1884-1945) 29 август 1941 година 26 октомври 1943 година Ја напуштил владата во 1943 година и бил заробен во Хамбург од страна на Советите и екстрадиран во Југославија во јули 1945 година каде бил погубен по војната. Преживеал обид за атентат во Белград на 4 август 1942 година од страна на група југословенски партизани
2 Љубиша М. Бојиќ (1912–1980) 26 октомври 1943 година 22 февруари 1944 година Наскоро ја напуштил владата во 1944 година и бил погубен од југословенските комунисти во летото 1980 година
3 Душан Ѓоршевиќ (1880–1969) 22 февруари 1944 година 4 октомври 1944 година Ја преживеал војната и починал во Австрија 1969 година

Министер за труд

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Панта Драшкиќ (1881-1957) 29 август 1941 година 10 ноември 1942 година Бил во затвор по војната во Југославија и е единствениот член на режимот на Недиќ што останал во земјата и кој не бил погубен. [21]

Министер за правда

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Чедомир Марјановиќ (1906-1945) 29 август 1941 година 10 ноември 1942 година Тој бил заробен од Американците во Виена Австрија и бил предаден на југословенските власти и бил погубен по војната.
2 Богољуб Кујунџиќ (1887–1949) 10 ноември 1942 година 4 октомври 1944 година Ја преживеал војната и починал во 1949 година.

Министер за социјална политика и здравје на луѓето

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Јован Мијушковиќ (1886-1944) 29 август 1941 година 26 октомври 1943 година Тој бил заробен од југословенските партизани и погубен во 1944 година.
2 Стоимир Добросавjeевиќ 26 октомври 1943 година 6 ноември 1943 година ја напушти владата во 1943 година и беше погубен по војната
3 Танасије Диниќ(1891–1946) 6 ноември 1943 година 4 октомври 1944 година Тој бил заробен од југословенските власти по војната и погубен од југословенските власти.

Министер за земјоделство

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Милош Радосавjевиќ (1889-1969) 29 август 1941 година 10 ноември 1942 година Избегал од Белград и ја преживеал војната и починал во Бугарија во 1969 година
2 Радосав Веселиновиќ (1904-1945) 10 ноември 1942 година 4 октомври 1944 година тој бил заробен по војната и бил погубен

Министер за народна економија

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Михаило Олчан (1894–1961) 29 август 1941 година 11 октомври 1942 година Избегал по војната и починал во Австралија во 1961 година.
2 Милорад Недеjковиќ (1883–1961) 10 ноември 1942 година 4 октомври 1944 година Избегал по војната и починал во Франција во 1961 година.

Министер за транспорт

# Портрет Име (роден - починал) Мандат Белешки
1 Đура Докиќ 7 октомври 1941 година 10 ноември 1942 година

Образование[уреди | уреди извор]

Според министерот Велибор Јониќ, владата го напуштила осумгодишното основно училиште усвоено во Кралството Југославија и се преселила во четиригодишна програма. Бил воведен нов наставен план:[22]

Предмет Јас одделение II одделение III одделение IV одделение
Веронаука 1 1 2 2
Српски 11 11 7 7
Татковина и историја - - 4 6
Природа - - 5 5
Математика и геометрија 5 5 4 4
Пеење 1 1 2 2
Физичка едукација 2 2 2 2
Вкупно часови 20 20 26 28

Извори[уреди | уреди извор]

Книги[уреди | уреди извор]

Списанија[уреди | уреди извор]

  • Brborić, Ivan (2010). „Ministarski savet Milana Nedića decembar 1941 - novembar 1942“. Istorija 20. veka. 28 (3). стр. 169–180.
  • Hehn, Paul N. (1971). „Serbia, Croatia and Germany 1941-1945: Civil War and Revolution in the Balkans“. Canadian Slavonic Papers. University of Alberta. 13 (4): 344–373. Посетено на 8 April 2012.
  • Koljanin, Dragica (2010). „U službi 'Novog poretka' - osnovno školstvo i udžbenici istorije u Srbiji (1941-1944)“. Istraživanja. 21. стр. 395–415.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Tomasevich (2001), p. 78.
  2. ↑ MacDonald, David Bruce (2002). Balkan holocausts?: Serbian and Croatian victim-centred propaganda and the war in Yugoslavia. Manchester: Manchester University Press. стр. 142. ISBN 0719064678.
  3. ↑ Tomasevich (2001), p. 175
  4. ↑ Tomasevich (2001), pp. 177-80
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Tomasevich (2001), pp. 182-85
  6. ↑ 6,0 6,1 Tomasevich (2001), pp. 187-90
  7. ↑ Tomasevich (2001), pp. 200-01
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Tomasevich (2001), pp. 222-28
  9. ↑ 9,0 9,1 Tomasevich (2001), pp. 205-07
  10. ↑ Tomasevich (2001), pp. 210-12
  11. ↑ Tomasevich (2001), pp. 212-16
  12. ↑ 12,0 12,1 Tomasevich (2001), pp. 194-95
  13. ↑ Tomasevich (2001), pp. 217-21
  14. ↑ MacDonald, David Bruce (2002). Balkan holocausts?: Serbian and Croatian victim-centred propaganda and the war in Yugoslavia. Manchester: Manchester University Press. стр. 134. ISBN 0719064678.
  15. ↑ Tomasevich (2001), pp. 776-77
  16. ↑ Thomas & Mikulan 1995.
  17. ↑ Tomasevich (2001), pp. 191-93
  18. ↑ 18,0 18,1 Brborić (2010), p. 170
  19. ↑ Tomasevich (2001), p. 74
  20. ↑ Tomasevich (2001), pp. 74-75
  21. ↑ Панта Драшкић – цена части („РТС“, 2. новембар 2015), Посетено на 2. 11. 2015.
  22. ↑ Koljanin (2010), p. 407
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Влада_за_национален_спас&oldid=5113971“