Вилијам IV

Од Википедија — слободната енциклопедија
Вилијам IV
Вилијам IV, насликан од Сер Мартин Арчер Ши, 1833
Крал на Обединетото кралство
На престол26 јуни 1830 – 20 јуни 1837
Крунисување8 септември 1831
ПретходникЏорџ IV
НаследникВикторија
Премиери
Крај на Хановер
На престол26 јуни 1830 – 20 јуни 1837
ПретходникЏорџ IV
НаследникЕрнест Август Први
Роден(а)1765 8 21
Бакингемска палата, Лондон
Починал(а)Предлошка:Умрен на
Замокот Виндзор, Беркшир
Почивалиште8 јули 1837
Капелата Сент Џорџ, Виндзор, Беркшир
СопружникАделаида од Сакс-Мејнинген
ДецаЗаконски:
  • Принцезата Шарлот од Кларенс
  • Принцезата Елизабет од Кларенс
Вонбрачни:
  • Џорџ Фицкларенс, Ерл од Мунстер
  • Хенри Фицкларенс
  • Софија Сидни
  • Лејди Мери Фокс
  • Лорд Фредерик Фицкларенс
  • Елизабет Хеј, грофица од Ерол
  • Лорд Адолф Фицкларенс
  • Лејди Августа Гордон
  • Лорд Август Фицкларенс
  • Амелија Кери, висконтеса фокланѓанка
Полно име
Вилијам Хенри
ДинастијаДинастија Хановер
ТаткоЏорџ Трети
МајкаШарлот од Мекленбург-Стрелиц
ЗанимањеВоено лице (Морнар)
ПотписВилијам IV's signature

Вилијам IV (Вилијам Хенри, роден на 21 август 1765, починал на 20 јуни 1837) бил крал на Обединето Кралство на Велика Британија и Ирска и на Хановер од 26 јуни 1830 па сè до неговата смрт. Вилијам, третиот син на Џорџ III и помлад брат и наследник на Џорџ IV, бил последниот крал и претпоследен монарх во Британската куќа на Хановер.

Тој служел во кралската морнарица во неговата младост и за време на неговото владеење, а подоцна бил наречен и „Морнарски Крал“.[1][2] Тој служел во Северна Америка и на Карипските острови, но видел малку вистински борби. Откако неговите двајца постари браќа загинале оставајќи го без правно потомство, тој го наследил престолот на 64 годишна возраст. Во текот на неговото владеење спровел неколку реформи: сиромашниот закон бил обновен, детскиот труд ограничен, ропството укинато во речиси целата Британска Империја и со реформаторскиот акт од 1832 го ремодернизирал британскиот изборен систем. Иако Вилијам не се вклучи во политиката колку и неговиот брат или татко, тој беше последниот монарх да назначи Премиер, спротивно од волјата на Парламентот. Преку својот брат, поткрал на Хановер, тој му доделил на царството краткотраен либерален устав.

При неговата смрт, Вилијам немал правно потомство, иако тој преживеал со осум од десет вонбрачни деца кои ги имал со глумицата Доротеја Јордан, со која живеел 20 години. Вилијам бил наследен во Обединетото Кралство од својата внука, Викторија, a во Хановер од неговиот брат, Ернест Август I.

Ран живот[уреди | уреди извор]

Вилијам е роден во раните утрински часови на 21 август 1765, во Бакингемската палата, како трето дете - син на кралот Џорџ III и на кралицата Шарлот.[3] Тој имал двајца постари браќа, Џорџ и Фредерик и не се очекувало да ја наследи круната. Вилијам бил крстен во комората на Големиот Совет во палатата на светецот Џејмс на 20 септември 1765 година. Неговите кумови биле неговите чичковци по таткова линија, војводата од Глостер и принцот Хенри (подоцна војвода од Камберленд), а неговата кума била неговата тетка, по таткова линија, принцезата Августа, тогаш наследна војвотка од Брауншвеик-Волфенбител.[4]

Принцот Вилијам на возраст од тринаесет години и неговиот помлад брат Едвард во 1778 година

Поголемиот дел од неговиот ран живот го поминал во палатите Ричмонд и Кју, каде што се школувал од страна на приватни тутори. На возраст од тринаесет години, тој и се приклучи на Кралската морнарица како човек на мидел, и бил присутен во Битката кај Кејп Сент Винсент во 1780 година. Неговите искуства во морнарицата се чини дека се помалку различни од оние на другите луѓе на миделот (иако учител го придружуваше на брод), правејќи го својот дел за готвење, и бил уапсен со неговите пријатели по тепачката во која биле пијани, во Гибралтар (тој беше набрзина објавен кога неговиот идентитет стана познат). Тој служеше во Њујорк за време на Американската војна за независност. Додека принцот беше во Америка, Џорџ Вашингтон одобри заговор за да го киднапираат, пишувањето "Духот на претпријатието воочлив во вашиот план за изненадувањето во нивните кругови и доведувањето на Принцот Вилијам Хенри и Адмирал Дагби заслужува аплауз, и го имате мојот орган за да се направи обид на било кој начин, и во тој временски период, како што вашата пресуда може да се насочи. Јас сум целосно убеден, дека сето тоа е непотребно за да ве предупредуваат против кудење за навреда или навреда на лицата на принцот или адмирал ... "

Заговорот не дојде до реализација; Британците слушнаа за тоа и му доделуваа чувари на принцот, кој дотогаш одеше низ Њујорк без придружба.

Вилијам стана полковник во 1785 и капетан на ХМС Пегаз следната година. Кон крајот на 1786, тој беше стациониран во Западна Индија под Хорацио Нелсон, кој пишувал за Вилијам, "Во својата професионална линија, тој е супериорен во однос на две-третини, сигурен сум, на поморската листа; и во центарот на вниманието на налози, и почит кон својот претпоставен офицер, дека јас не ги знам неговите способности ". Двајцата беа големи пријатели, и ручаа заедно речиси секоја вечер. На свадбата на Нелсон, принцот инсистираше на подарување на невестата. На нему му беше дадена команда од фрегата ХМС Андромеда во 1788, и следната година беше унапреден во Заден-адмирал во командата на ХМС Валиант.

Вилијам побара да биде војвода, како и неговите постари браќа, и да добијат слична парламентарна поддршка, но нивниот татко не сакаше. Да изврши притисок врз него, Вилијам се закани дека ќе се кандидира за Долниот дом на конститутивноста на Тотнес во Девон. Згрозен од можноста да неговиот син го направи својот случај пред гласачите, Џорџ III го назначил него како војвода од Кларенс и Сент Ендрјуз и Ерл од Манстер на 16 мај 1789, наводно велејќи: "Јас добро знам што значи уште еден глас да и е додаден на опозицијата ". Иако принцот од Велс и војвода од Јорк, како и многумина политичари од тоа време, јавно се сојузиле со Виговеците и со неговите постари браќа (кои беа познати по нивниот судир со својот татко), записот на Вилијам беше противречен и, не можеа сигурно да и припишуваат на една партија.

Служба и политика[уреди | уреди извор]

Вилијам во униформа на фустан насликан од страна на Сер Мартин Арчер Ши

Новосоздадениот војвода престана со својата активна служба во Кралската морнарица во 1790 година. Кога Обединетото Кралство и објави војна на Франција во 1793 година, тој беше нестрплив да и служи на својата земја и да очекува команда, но не му беше даден брод, прво можеби затоа што тој си ја скршил раката кога како пијан паѓал по скали, но подоцна затоа што одржал говор во Горниот Дом со спротивставување на војната. Следната година тој зборуваше во корист на војната, очекувајќи ја командата по неговата промена на срцето. Никој не дојде. Адмиралитетот дури и не одговори на неговото барање. Тој не ја изгуби надежта дека ќе биде назначен за активен пост, но кога направи адмирал во 1798 година, рангот беше чисто ударен. И покрај постојаните барања, на нему никогаш не му беше дадена команда во текот на Наполеоновите војни. Во 1811, тој беше назначен за почесна позиција како адмирал на морнарицата. Во 1813 година, тој дојде најблиску до какви било вистински борби, кога тој ги посети британските војници коишто се бореа во Холандија, Белгија. Гледајќи го бомбардирањето на Антверпен од црквата, дојде под оган. Куршумот му го прободе палтото.

Наместо да служи на море, тој помина некое време во Горниот Дом, каде што зборуваше за опозицијата кон укинување на ропството, кое иако нелегално во Велика Британија сè уште постои во Британските колонии. Слободата би ги направила робовите малку подобри, тврди тој. Тој патувал насекаде, и во неговите очи, животниот стандард помеѓу слободните луѓе во Шкотските гори и островите на Шкотска беше полош од оној на робовите во Западна Индија. Неговото искуство во Западна Индија ја позајми сериозноста на неговата позиција, која беше сметана како добро аргументирана само од некои од неговите современици. Други мислеа дека е "шокантно да толку млад човек, под никакви предрасуди на интерес, треба да биде сериозен во продолжението на трговијата со робови". Во својот говор во Домот на лордовите, војводата ги навреди водечките отстранувања на смртната казна, велејќи: "поборниците на укинување или се фанатици или се лицемери, и

во една од оние класи, јас ја рангирам г-ѓата Вилберфорс". На други прашања тој бил полиберален, како поддршка за потезите за да се укинат казнените закони против дисидентските христијани. Тој исто така се спротивставил за напорите за да ги спречи оние прогласени за виновни за прељуба од нов брак.

Врски и брак[уреди | уреди извор]

Од 1791 година, војводата од Кларенс живееше 20 години со една ирска глумица, Доротеја Бленд, подобро позната по своето сценско име, г-ѓа Јордан, во почетокот на нејзината сценска кариера, насловот "Госпоѓа" се претпоставува да ги објасни неповолната бременост и "Јордан", бидејќи таа "ја премина водата" од Ирска до Велика Британија.

Г-ѓа Јордан во ликот на Хиполита, мецотинто од Џон Џонс во Лондон, 1791 година, по една слика од Џон Хопнер

Вилијам беше дел од првата генерација да расте до достасување според Актот на кралските бракови 1772 година, којшто забранувал потомци на Џорџ II од брак, освен ако тие имаа добиено согласност од монархот, или, ако на возраст над 25 години, давајќи му дванаесет месечно известување на Личниот совет на Кралицата/Кралот (на Велика Британија). Неколку од синовите на Џорџ III, вклучувајќи го Вилијам, избраа да живеат заедно со жените што ги сакаа, наместо да бараат жена. После се, помладите синови, вклучувајќи го и Вилијам, не се очекуваше да бидат во ред, кои се сметаат за безбедни откако принцот од Велс се ожени и имаше една ќерка, принцезата Шарлот.

Вилијам изгледаше како да ужива во домаќинлакот во својот живот со г-ѓата Јордан. Војводата даде забелешка за пријателката", г-ѓа Јордан е многу добро суштество, многу добра куќна помошничка и грижлива за своите деца. За да бидете сигурни дека таа е апсурдна понекогаш и си го има нејзиниот хумор. Но, постојат такви работи, повеќе или помалку такви работи во сите семејства. " Парот, додека живееше тивко, уживаше да се забавува, со г-ѓа Јордан, пишување во доцните 1809: "Ние ќе имаме полна сала и весела куќа овој Божиќ, ' во која што драгиот Војвода се воодушевува". Кралот, генерално донекаде со фината жена, го прифати односот на неговиот син со глумицата (иако препорачува дека тој ја преполови нејзината согласност) и во 1797 година, беше создаден шумарот на буштрестите паркови на Вилијам, во кој беше вклучен голем престој, буштреста куќа, за одгледување на семејство на Вилијам. Вилијам ја користеше буштрестата куќа како негово основно живеалиште сè додека тој стане крал. Неговото живеалиште во Лондон, куќата Кларенс, беше изградена според замислата на Џон Неш помеѓу 1825 и помеѓу 1827 година.

Двојката имала десет вонбрачни деца, пет синови и пет ќерки, девет од нив беа именувани за браќа и сестри на Вилијам, и на кои им беше дадено презимето "ФицКларенс". Аферата траеше дваесет години пред завршувањето во 1811 година. Г-ѓата Јордан барем не се сомневаше за причината за распадот: "Пари, пари, мојот добар пријател, нема, во овој момент, јас сум убедена дека го направив најмногу беден од мажите", додавајќи: "Со сите негови одлични квалитети, неговиот домашен добродетел, неговата љубов за неговите прекрасна деца, што тој не смее во овој момент да страда? " На г-ѓа Јордан и беше дадена финансиска спогодба од 4400 фунти (денес еднаква на 243.400 фунти) на годишно ниво и старателство врз ќерките, под услов таа да не ја продолжи фазата. Кога еднаш таа ја презеде својата глумечка кариера, за да ги отплати долговите направени од страна на нејзиниот зет (сопруг на една од ќерките на г-ѓа Јордан од претходната врска), војводата зеде притвор од ќерките и престанал да плаќа 1500 фунти (денес еднакво на 82.600 фунти) определени за нивно одржување. Со нејзината кариера којашто пропаѓа, таа побегна во Франција за да избега од нејзините доверители, и умрела, осиромашена, во близина на Париз во 1816 година.

Вилијам имал уште еден вонбрачен син, Вилијам, пред да се сретнал со г-ѓа Јордан и чија мајка е непозната, која се удавила надвор од Мадагаскар во ХМС Бленхеим во 1807 година. Каролина фон Линсинген, чиј татко бил генерал во Хановерските пешадија, тврдеше дека има син, Хајнрих, од Вилијам во 1790 година, но Вилијам не беше во Хановер во времето кога таа тврдеше, и приказната се сметаше за неправдоподобена.

Аделаида Амелија Луиза Тереза Каролина од Саксобурготски Мајнинген, портрет од страна на Сер Вилијам Бичеј

Длабоко во долгови, војводата направи повеќе обиди за брак со богатата наследничка, но неговите костуми беа неуспешни. Меѓутоа, кога внуката на војводата, принцезата Шарлот, втората во редот за престолот, почина при породување во 1817 година, Кралот беше оставен со дванаесет деца, но не легитимни внуци. Трката беше помеѓу Кралските војводи да се оженат и да направат успешен наследник. Вилијам имаше големи предности во оваа трка - неговите двајца постари браќа беа бездетни и отуѓени од своите жени (кои веројатно биле надвор од раѓање на деца) и Вилијам е најздравото од трите. Ако тој би живеел доволно долго, тој речиси сигурно би станал крал, и би имал можност да го унапреди следниот монарх. Сепак, првите избори на Вилијам да се венча или да се сретне со неодобрувањето на Принцот Реџент или да го пресвитка него. Неговиот помлад брат, војводата од Кембриџ, беше испратен во Германија да се разузнава на располагање со протестантските принцези;. Тој излезе со принцезата Августа на Хесен-Касел, но нејзиниот татко го одби тоа. Два месеци подоцна, Војводата од Кембриџ се венча со неа. Конечно, принцезата беше пронајдена која беше пријателска, семејно сакана, и беше подготвена да ги прифати, дури и ентузијастички добредојдени, деветте преживеани деца на Вилијам, а некои од нив се 'уште не ја достигнаа зрелоста. Во Кју на 11 јули 1818 година, Вилијам се ожени со принцезата Аделаида од Саксе-Mајнинген, ќерка на Војводата од Саксе-Mајнинген. На 25 години, Аделаида беше на половина возраст од Вилијам.

Бракот, која траеше речиси дваесет години сè до смртта на Вилијам, беше среќен. Новата војвотка ги зеде двајцата Вилијами и нивните финансии, во рака. За првата година од бракот, двојката живееше во економичен стил во Германија, и долговите на Вилијам беа наскоро на пат да се плаќаат, особено откако парламентот со зголемена согласност го изгласа него, кој тој колебливо ги прифати по неговите барања да се зголемат, ама и понатаму тие беа одбиени. Не е познато дали Вилијам имал љубовници по неговиот брак.

Двојката имала две краткотрајни ќерки и Аделаида претрпе три спонтани абортуси. И покрај тоа, лажните гласини дека Аделаида е бремена, опстојуваат во владеењето на Вилијам - тој ги отфрли нив како "проклети нешта".

Господар со висок адмирал[уреди | уреди извор]

Портрет на Вилијам, како Господар со врховен адмирал, печатено од Вилијам Џејмс Вард, по сликарството на Абрахам Вивел, најпрвин објавено во 1827 година

Постариот брат на Вилијам, Принцот Реџент, бил принц на Велс, од 1811 година, заради ментална болест на нивниот татко, Џорџ III. Во 1820, кралот починал, оставајќи ја круната на принцот Реџент, каде што Џорџ IV станал крал. Вилијам сега беше втор во редот за престолот, проследен само од страна на неговиот брат, Фредерик, војводата од Јорк. Сосема сменет од неговиот брак, Вилијам одеше со часови, јадеше релативно ќебиња, и единствениот пијалак којшто го конзумираше во количина беше вода со јачмен зачинета со лимон. И двајцата од неговите постари браќа беа нездрави, и тоа се сметаше само како прашање на време пред тој да стане крал.

Кога војводата од Јорк почина во 1827 година, Вилијам тогаш имаше повеќе од 60 години, стана наследник. Подоцна истата година, новодојдениот премиер, Џорџ Канинг, го назначи Вилијам на канцеларијата на Господарот со Врховен адмирал, кој бил во комисија (тоа се остварува од страна на одборот, а не од еден поединец) од 1709 година. Додека во канцеларијата, војводата ги повтори конфликтите со неговото собрание, кое е составено од службеници од Адмиралитетот. Работите конечно си дојдоа наместо во 1828 година кога Господарот со Висок адмирал до морето стави ескадрила на бродови, не оставајќи ниту еден збор за тоа каде идеја, а останатите идеја далеку за десетина дена. Кралот, преку премиерот, од сега Артур Велеслеј, прв војвода од Велингтон, побарал негова оставка; војводата од Кларенс ја почитуваше.

И покрај тешкотиите на искусниот војвода, тој значително направи добра работа како Господарот со Висок адмирал. Тој укина девет опашки од мачки за повеќето кривични дела освен бунт, се обиде да го подобри стандардот на поморското артилериско пукање и на потребните редовни извештаи за состојбата и подготвеноста на секој брод. Тој го пушти првиот военброд на пареа и се залагаше за повеќе. Придржувајќи ја канцеларијата на Вилијам му било дозволено да прави грешки и да учи од нив - процес кој би бил далеку поскапоцен доколку не би го научил пред да стане Крал дека тој треба да дејствува само со совет од неговите советници.

За време на владеењето на неговиот брат, Вилијам го помина преостанатото време во Горниот Дом. Тој го поддржа законот на католичката еманципација наспроти опозицијата на неговиот помлад брат, војводата од Камберленд, опишувајќи ја подоцнежната позиција на Бил (деминутив на Вилијам) како "озлогласна", на огорчувањето од помладиот војвода. Здравјето на Џорџ IV беше се полошо, беше очигледно дека уште од почетокот на 1830 година, дека беше блиску до смртта. Кралот му остави наследство на неговиот помлад брат на крајот на мај, се наведува: "Бог ќе биде сторен. Јас не повредив ниту еден човек. Сето тоа ќе те одмори тогаш." Вистинската љубов на Вилијам кон неговиот постар брат не можеше да го скрие своето предвидување дека наскоро ќе биде крал.

Владеење[уреди | уреди извор]

Почетокот на владеењето[уреди | уреди извор]

Кога Џорџ IV починал на 26 јуни 1830 без да опстане со правно потомство, војводата од Кларенс го наследи него како Вилијам IV. На возраст од 64 години, тој беше најстариот човек некогаш кој го презема британскиот престол. За разлика од неговиот екстравагантен брат, Вилијам бил скромен, обесхрабрувачки раскошен и церемонијален. За разлика од Џорџ IV, кој го негуваше поголемиот дел од своето време во замокот Виндзор, Вилијам бил познат, особено во почетокот на своето владеење, за да оди, непридружуван, низ Лондон или Брајтон. Откако кризата на реформите ја уништи неговата положба, тој беше многу популарен меѓу луѓето, кој го забележаа како сè повеќе достижен и приземјен, скромен, за разлика од својот брат.

Кралот веднаш се покажа како совесен работник. Првиот крал премиер, Војводата од Велингтон, изјавил дека тој направил повеќе бизниси со кралот Вилијам за десет минути отколку што ги имал со Џорџ IV, за повеќе денови. Господарот Бругам го опиша него како одличен човек за бизнисот, доволно го прашуваше за да му помогне за да го разбере ова прашање – каде што Џорџ IV се плашел да му поставуваат прашања за да не го прикаже неговото незнаење и Џорџ III ќе го прашува премногу, а потоа нема да го чека да му одговори.

Кралот го покажа најдоброто од себе за да им стане мил на луѓето. Дамата Шарлот Вилијамс Вин напиша накратко по неговото доаѓање, "Досега Кралот беше неуморен во своите напори за да стане популарен, и да прави добро природни и срдечни работи во секој можен пример." истакна писателот на дневник Емили Еден, "Тој извонредно се подобрува, откако последното непростливо животно, кое што намуртено почина во неговата пештера Виндзор. Овој човек барем сака да ги усреќи сите, и сè што има направено е добротворно ".

Вилијам ги отфрли француските готвачи и германскиот бенд на неговиот брат, заменувајќи ги нив со англиските јавни одобрувања. Тој придонесе многу за колекцијата на сликарството на Џорџ IV за нацијата, и го намали кралскиот клинец. Џорџ IV почнал со широко (и скапо) реновирање на Бакингемската палата, неговиот брат одби да живее таму, а двапати се обидел палатата да ја даде далеку, еднаш на Армијата како касарна, и еднаш во Парламентот, по куќата на Парламентот којашто изгорела во 1834 година. Неговата неформалност може да биде изненадувачка: Кога во живеалиштето на Кралската Комора во Брајтон, кралот Вилијам искористи за да им испрати на хотелите, список на нивни гости, и да покани некој кого го знаел на вечерата, барајќи од гостите да не се " мачат за облека. Кралицата не направи ништо, но ги украси цвеќињата по вечерата. "

По преземањето на престолот, Вилијам не ги заборави деветте преживеани вонбрачни деца, создавајќи го неговиот најстар син Ерл од Манстер и им дава на другите деца предност во однос на помладиот син (или ќерка) на маркизот. И покрај тоа неговите деца го молат за поголеми можности, одвратните елементи на печатот кој објавил дека "дрскоста и грабливоста на ФицЈорданс е беспримерна". Односот помеѓу Вилијам и неговите синови ", беше испрекинат од серија на дивјакот и за кралот, барем, тешки караници "во текот на парите и на признанијата.

Од друга страна, неговите ќерки се покажаа како украс во неговиот двор, како," Тие се сите, знаеш, убави и живи, и го прават општество на начин на кој вистинските принцези не можеа. "

Криза на реформи[уреди | уреди извор]

Во тоа време, по смртта на монархот беа потребни нови избори, а на општите избори во 1830 година, Ториевците во Велингтон ја загубија областа на Виговците под водство на Чарлс Греј, вториот Ерл Греј, иако Ториевците сè уште имаа најголем број на пратенички места. Со Ториевците жестоко поделен Велингтон беше поразен во Долниот дом во ноември, и Господарот Греј формира влада. Господарот Греј вети дека ќе го преуреди изборниот систем, кој од петнаесеттиот век доживеал неколку промени. Нееднаквостите во системот беа големи, на пример, големите градови како што се избраните Манчестер и Бирмингем, немаат членови (иако тие беа дел од округот на изборни единици), додека малите општини - познати како изгниени или општини каде изборите ги контролира едно лице/фамилија - како што е стариот сарум со само седум гласачи , избрани се двајца членови од секој парламент. Често, општините во Велика Британија пред 1832 г. во кои изборот на претставниците во парламентот го правел еден човек/една фамилија беа контролирани од големи аристократи, чии номинации беа секогаш избрани од избирачите - кои беа, најчесто, нивните станари, особено со оглед на тајно гласање кое уште не беше користено во парламентарните избори. Земјопоседниците кои контролираа места дури и можеа да ги продадат на потенцијалните кандидати.

Политичка карикатура која го поддржува Актот на реформата; кралот Вилијам седи над облаците, опкружен со Виговски политичари, подолу Британија и британскиот Лав кои ги предизвикуваат Ториевците да избегаат

Кога Долниот дом го порази Првиот закон за реформата на парламентарниот систем во 1831 година, министерството на Господарот Греј го повика Вилијам да го распушти парламентот, со што ќе се доведе до нови општи избори. Најпрво, Вилијам се двоумеше да го употреби неговото право за да го распушти Парламентот затоа што изборите штотуку биле одржани претходната година, а државата беше во состојба на висока возбуда која можеше повторно да се сведе во насилство. Тој беше, сепак, изиритиран од однесувањето на опозицијата, која ја објави својата намера да се движи на премин на обраќање, или резолуција, во Долниот дом, против распадот. Во врска со предлогот на опозицијата како напад врз неговата привилегија, а во итно барање на Господарот Греј и неговите министри, Вилијам IV подготвен да биде отворен со Долниот дом и да го прекине парламентот. Со доаѓањето на монархот би престанале сите дебати и би се спречило усвојувањето на адресата. Кога првично изјави дека неговите коњи не можат да бидат подготвени за кратко време, Вилијам би требал да рече: "Тогаш јас ќе одам во кабината!" Тренерот и коњите брзо беа собрани и Вилијам веднаш продолжи во Парламентот. Рече времето на сцената пред пристигнувањето на Вилијам, "Потполно е невозможно да се опише сцената ... Насилните тонови и гестови на благородните Господари ... ги воодушевија гледачите, и влијаеја на дамите кои беа присутни со видливи аларми." Господарот Лондондери удираше со камшик, заканувајќи се дека ќе ги истепа поддржувачите на Владата, и беше фатен од страна на четири негови колеги. Вилијам набрзина ја стави круната, влезе во комората, и го распушти парламентот. Ова ги принуди новите избори за Долниот дом, кои дадоа голема победа за реформаторите. Но, иако Долниот дом беше одреден за во корист на парламентарните реформи, Долниот дом остана непомирлив да се противи на тоа.

Кризата траеше кратко време за време на прославата на крунисувањето на кралот на 8 септември 1831. Во прво време, додека го прекинуваше парламентот, кралот сакаше да раздава со целосното крунисување, чувствувајќи дека неговото носење на круната на главата не одговори на никаква потреба. Тој беше поинаку убеден од традиционалистите. Тој одби, сепак, да го прослави крунисувањето на скап начин како и неговиот брат - во 1821 година, крунисувањето имаше цена од 240.000 фунти, од кои 16.000 фунти беа само за да се изнајми накитот. Според инструкциите на Вилијам, буџетот на Личниот совет на кралицата/кралот беше помалку од 30,000 фунти за крунисувањето. Кога традиционалистичките Ториевци се заканија дека ќе го бојкотираат она што тие го нарекуваат "Половина нација на круната", Кралот возврати дека тие треба да одат само напред, и дека тој очекува "поголем погоден простор и помалку топлина".

По отфрлањето на Вториот закон за реформата на парламентарниот систем од страна на Горниот дом во октомври 1831 година, агитацијата за реформата растеше низ целата земја; демонстрациите пораснаа во насилни во т.н. "реформи на немири". Популарното и возбуденото министерство на Греј одби да го прифати поразот на Долниот Дом, и повторно го воведе законот, со кој уште се соочува со тешкотии во Долниот Дом. Исфрустриран од непослушноста на господарите, Греј смета дека кралот создава доволен број на нови колеги за да се обезбеди усвојувањето на законот за реформата на парламентарниот систем. Кралот се противи - иако тој има моќ да создава неограничен број на колеги, тој веќе создаде 22 нови врсници во своите крунисувачки достигнувања.

Вилијам колебливо се согласи на создавањето на бројот на врсници доволно за "да се обезбеди успех за законот ". Сепак, Кралот, повикувајќи се на тешкотиите со постојаното проширување на благородници, изјави Греј дека творбите мора да се ограничени, колку што е можно, од најстарите синови и обезбедување на наследници на постоечките врсници, така што создадените перски титули на крајот би се вдлабочиле како наслови на подружница. Овој пат, господарите не го одбија целосно законот, но почнаа да се подготвуваат за да го променат својот основен углед преку амандмани. Греј и неговите колеги министри одлучија да поднесат оставка ако кралот не се согласи со итно и големо создавање за да засили законот во негова целост. Кралот ги одби, а потоа ги прифати нивните оставки. Кралот се обидел да го врати Војводата од Велингтон во канцеларијата, но Велингтон немаше доволно поддршка за да формира министерство и популарноста на кралот се намали, за сите времиња. Калта и нечистотијата беа прицврстени на неговата кола и тој беше јавно свикан. Кралот се согласи да го преназначи Министерството на Греј, и да создаде нови врсници ако Долниот Дом и натаму продолжи да претставува потешкотии. Загрижен од заканата на творбите, повеќето противници на законот беа воздржани и Актот на реформата 1832 беше усвоен. Моб бандата ги обвини акциите на Вилијам за влијанието на неговата сопруга и брат, и неговата популарност се врати.

Надворешна политика[уреди | уреди извор]

Вилијам не им верувал на странци, особено на некои французи, кои тој ги призна како "предрасуда". Тој исто така силно чувствувал дека Британија не треба да се меша во внатрешните работи на други нации, кои го доведоа до конфликт со интервенционистичкиот Секретар за Надворешни работи , Господарот Палмерстон. Вилијам ја поддржа белгиската независност и, откако неприфатливо Холандските и Француските кандидати беа ставени напред, фаворизираниот Принц Леополд на Саксобурготски и Гота, и својата внука вдовица, Шарлот, беа како кандидати за новосоздадениот Белгиски престол.

Иако тој имал репутација за блуткавоста и кловноста, Вилијам би можел да биде луциден и дипломатски. Тој предвиде дека потенцијалната изградба на Суецкиот Канал ќе ги подобри односите со Египет, од витално значење, па сè до Британија. Подоцна во неговото владеење тој му ласкаше на американскиот амбасадор на вечерата, најавувајќи дека не жали што е "роден слободен, независен Американец , толку многу ја почитувал таа нација, на која се родил Џорџ Вашингтон, најславниот човек што некогаш живеел ". Употребувајќи го неговиот личен шарм, Вилијам помагал во поправката на Англо-Американските односи, кои биле толку длабоко оштетени за време на владеењето на неговиот татко.

Крал на Хановер[уреди | уреди извор]

Вилијам никогаш не го посетил Хановер како негов крал. Неговиот брат, принцот Адолфус, војводата од Кембриџ, дејствуваше како поткрал таму во текот на владеењето на Вилијам како што беше во текот на владеењето на Џорџ IV. Јавната перцепција во Германија беше дека Британија диктирала Хановерска политика. Ова не беше случај. Во 1832 година, Метерних воведе закони со кои се скротија развиените либерални движења во Германија. Секретарот за надворешни работи на Велика Британија, Господарот Палмерстон се спротивстави на ова, и се обиде со влијанието на Вилијам да ја предизвика Хановерската влада да ја заземе истата позиција. Хановерската влада наместо што се согласи со Mетерних, повеќе се разочара со Палмерстон, и Вилијам одби да интервенира. Конфликтот помеѓу Вилијам и Палмерстон за време во Хановер беше обновен следната година кога Mетерних повика конференција на Германските држави, и тие беа одржани во Виена, а Палмерстон сакаше Хановер да ја одбие поканата. Наместо тоа, поткралот прифати, и беше целосно поддржан од Вилијам.

Во 1833, Вилијам потпиша нов устав за Хановер кој ја овласти средната класа, им даде ограничена моќ на пониските класи, и ја прошири улогата во парламентот на Хановер. Уставот беше отповикан по смртта на Вилијам од страна на новиот крал, братот на Вилијам, принцот Ернест Август, војводата од Камберленд.

Подоцнежен живот[уреди | уреди извор]

Потрет на кралот Вилијам IV од Сер Давид Вилки во 1837 година
Вилијамовата половина круна во 1836 година

До крајот на неговото владеење, Вилијам активно се вмеша во политиката само еднаш, во 1834 година, кога тој стана последниот британски владетел за да избере премиер спротивно на волјата на парламентот. Во 1834 година, министерството се соочува со зголемување на непопуларност, и Господарот Греј се пензионира; Министерот за внатрешни работи, Вилијам Ламб, и вториот Виконт Мелбурн, го заменија. Господарот Мелбурн ги задржа повеќето членови на кабинетот, а неговото министерство задржа големо мнозинство во Долниот дом. Некои членови на Владата, сепак, беа анатема за Кралот, и повеќе левичарски политики го загрижија. Претходната година Греј веќе го протурка законот со реформирањето на Протестантската црква на Ирска. Црквата собира десеток во Ирска, поддржана од повеќе епископии и беше богата. Сепак, одвај една осмина од Ирското население и припаѓаше на црквата на Ирска. Во некои парохии, немаше членови во црквата на Ирска, но сè уште имаше еден свештеник платен од страна на десетокот, собран од локалните католици и од Презвитеријанците, што доведе до обвиненија дека неактивните свештеници живеат во луксуз на сметка на живеењето на Ирците во нивото на егзистенција. Законот на Греј го намали бројот на епархиите на половина, беа укинати некои од канцелариите и беше истражен системот на десетокот. Дополнителни мерки за означување на вишокот приходи на црквата на Ирска беа најверојатно од страна на повеќе радикални членови на Владата, вклучувајќи го и Господарот Џон Расел. Особено, на кралот не му се допаѓаше Расел, нарекувајќи го „опасен малку радикален“.

Во ноември 1834 година, водачот на Долниот дом, и Министерот за финансии : Џон Чарлс Спенсер и Виконт Алторп, наследија аристократија, така со нивното отстранување од Долниот дом па сè до господарите. Мелбурн мораше да назначи нов водач на Долниот дом и нов министер за финансии (кои по долг обичај, мораа да бидат составени од Долниот дом), но единствениот кандидат кој Мелбурн го чувствуваше како погоден за да го замени Алторп како водач на Долниот дом, беше Господарот Џон Расел, за кого на Вилијам (и на многу други) им дојде неприфатливо поради неговата Радикална политика. Вилијам тврди дека министерството било ослабено надвор од поправка и се користеше за отстранување на Господарот Алторп - кој претходно изјави дека ќе се повлече од политиката по станувањето на пер - како изговор за разрешување на целото министерство. Со заминувањето на Господарот Мелбурн, Вилијам избра да ја довери власта на Ториевците, на г-дин Роберт Пил. Кога Пил тогаш беше во Италија, Војводата од Велингтон беше привремено назначен за премиер. Кога Пил се врати и го презеде водството на Министерството за себе, тој ја виде неможноста на владеење, заради мнозинството на Виговците во Долниот дом. Како резултат на тоа, Парламентот беше распуштен во сила на нови избори. Иако Ториевците освоија повеќе места отколку на претходните избори, тие се 'уште се во малцинство. Пил остана во канцеларијата, неколку месеци, но потоа поднесе оставка по низата парламентарни порази. Господарот Мелбурн беше вратен во канцеларијата на Премиерот, останувајќи таму до крајот на владеењето на Вилијам и кралот бил принуден да го прифати Расел како водач на Долниот дом.

Кралот имаше мешани односи со Господарот Мелбурн. Владата на Мелбурн објави повеќе идеи за да се воведе поголема демократија, како пренесувањето на овластувањата на Законодавниот совет на Долна Канада, кои во голема мера го вознемирија Кралот, кој стравува дека на крајот би се довело до губење на колонијата. Во прво време, Кралот силно се противеше на овие предлози. Вилијам му се извикува на генералниот гувернер од Канада - именуваниот Господар Госфорд, "Присетете се тие што сте за во Канада ... решете ме мене, мојот Господар, Кабинетот не е мој Кабинет, тие би требале подобро да се погрижат или за Бога, јас ќе ги отповикам. Кога синот на Вилијам, Октавијан Август Фицкларенс го праша својот татко дали кралот би се забавувал за време на Аскотската недела, Вилијам безнадежно одговорил: " Не можам да дадам какви било вечери без да поканувам министри, и јас повеќе би сакал да го видам ѓаволот отколку ниту еден од нив во мојата куќа. " Сепак, Вилијам ги одобри препораките на кабинетот за реформи. И покрај неговите несогласувања со Господарот Мелбурн, кралот напиша со воодушевување за да му честита на премиерот кога тој триумфираше во случај на прељуба донесена против него во врска со Дамата Каролина Нортон - тој одбил за да му се дозволи на Мелбурн да поднесе оставка кога случајот беше првично донесен. Кралот и премиерот конечно најдоа модус вивенди;. Со применувањето на тактот и на цврстината на Мелбурн кога повикаше, додека Вилијам сфати дека неговиот прв министер беше многу помалку радикален во својата политика отколку што кралот се плашел.

И кралот и кралицата и беа наклонети на нивната внука, принцезата Викторија од Кент. Нивните обиди да изградат близок однос со девојчето беа исфрустрирани од конфликтот помеѓу кралот и Војвотката од Кент, мајката вдовица на младата принцезата. Кралот, бесен поради она што тој го зеде, да биде непочитувано од Војвотката на неговата сопруга, ја искористи можноста во она што го покажа на својот банкет на последниот роденден во август 1836 година да го реши резултатот. Говорејќи им на оние кои беа собрани на банкетот, на кој беа вклучени Војвотката и принцезата Викторија, Вилијам изрази надеж дека тој ќе преживее сè додека Викторија беше 18 така што Војвотката од Кент никогаш нема да биде Регент. Тој рече: "Јас верувам во Бога дека мојот живот може да биде поштеден за веше девет месеци ... Јас тогаш треба да имам задоволство за напуштање на практикувањето на Кралската власт на личниот авторитет на таа млада дама, наследничка најверојатно на круната, а не во рацете на еден човек сега до мене, кој е опкружен со советници на злото и е неспособен да дејствува со коректност во ситуација во која таа би била поставена. " Говорот беше толку ужасен што Викторија се расплаче , додека нејзината мајка молчеше и беше тешко убедена да не ја напушти веднаш вечерата (двете ја напушти следниот ден). Несомнениот испад на Вилијам придонесе за лошото мислење на Викторија за него како "добар стар човек, иако ексцентричен и чуден". Вилијам преживеа, иако смртно болен, во месецот кога Викторија станува полнолетна. "! Кутар, неквалитетен стар човек!", Викторија напиша како тој да умираше, "Жал ми е за него. Тој секогаш беше добар за мене" .

Вилијам беше "многу потресен и погоден" од смртта на најстарата ќерка, Софија, дамата на Островот, при породување во април 1837 година. Акварел скицата направена од неа за време на нејзината подоцнежна бременост во почетокот на 1837 година се покажува неговата слабост тогаш.

Вилијам и неговиот најстар син, Џорџ, Ерл од Манстер, беа отуѓени во тоа време, но Вилијам се надеваше дека писмото со сочувство од Минстерот сигнализираше помирување. Неговите надежи не беа исполнети, и Манстер, сè уште размислува дека на нему не му се имало дадено доволно пари или патронажа, остана горчлив до крај.

Кралицата Аделаида посветено присуствуваше на умирањето на Вилијам, повеќе од десет дена, без да си легне во кревет. Вилијам IV почина од срцев удар во раните утрински часови на 20 јуни 1837 година во замокот Виндзор, каде беше погребан. Како тој да немал легитимни прашања за начинот на живеењето, круната на Обединетото Кралство предадена на принцезата Викторија од Кент, единственото дете на Едвард Август, војводата од Кент, четвртиот син на Џорџ III. Под законот според кој женските наследници немаат право на круната, жената не може да го отфрли Хановер, така и Хановерската круна отиде кај петтиот син на Џорџ III, Ернест Август, војводата од Камберленд. Со смртта на Вилијам, така заврши персоналната унија на Велика Британија и Хановер, која опстојуваше од 1714.

Главните корисници на неговата волја беа неговите осум преживеани деца од страна на г-ѓа Јордан. Иако Вилијам IV не е директен предок на подоцнежните монарси на Обединетото Кралство, тој има многу значајни потомци преку неговата вонбрачно семејство со г-ѓата Јордан, вклучувајќи го и премиерот Дејвид Камерон, Телевизискиот водител Адам Харт-Дејвис, автор и државник Даф Купер, и војводата од Фајф, кој се оженил со внуката Луиз на кралицата Викторија.

Мемоари[уреди | уреди извор]

Статуа на Вилијам IV во Гетинген, Германија

Владеењето на Вилијам беше кратко, но полно со настани. Надмоќта на Долниот дом и соодветниот пад на Горниот дом беа означени од страна на кризата на реформите, при што за првпат од страна на министерството беше употребувана заканата од поплавите во Горниот дом со врсниците. Слабеењето на Горниот дом продолжи и во текот на XIX век, а кулминираше во текот на дваесеттиот век, со текот на Актот на Парламентот 1911 година. Истата закана која била употребена во текот на кризата на реформите - заканата за поплавите во Горниот дом, преку создавање на неколку нови врсници - беше употребена за да го набави неговото усвојување.

Намалувањето на влијанието на круната беше јасно означено со настаните од времето на Вилијам, особено со разрешувањето на министерството на Мелбурн. Кризата во врска со разрешувањето на Мелбурн исто така, го посочи намалувањето на влијанието на кралот со луѓето. За време на владеењето на Џорџ III, кралот би можел да отфрли едно министерство, назначено од друг, да го распушти парламентот, и се очекуваше луѓето да гласаат во корист на новата администрација. Како што беше последицата на распадот во 1784, по отпуштањето на Фокс - Северна Коалиција, и 1807, по отпуштањето на Вилијам Виндам Гренвил, првиот Барон Гренвил. Но, кога Вилијам IV го отфрли министерството на Мелбурн, Ториевците под Сер Роберт Пил не беа во можност да победат на претстојните избори. Способноста на кралот да влијае врз мислењето на луѓето, а со тоа и националната политика, беше намалена. Ниту еден од наследниците на Вилијам не се обиде да отстрани некоја влада или пак да назначи друга наспроти желбите на Парламентот. Вилијам сфати дека како уставен монарх бил немоќен да оди против мислењето на Парламентот. Тој рече: "Имајќи ги предвид нештата, јас им ги кажувам на моите министри. Ако тие не ги прифаќаат, јас не можам да помогнам во тоа. Јас ја исполнив мојата обврска".

За време на неговото владеење големите реформи беа донесени од страна на Парламентот вклучувајќи го и законот за индустрија (во Велика Британија), спречувањето на детскиот труд, укинувањето на актот, еманципирањето на робовите во колониите, и сиромашниот закон, стандардизирањето на одредбата за сиромашните. Тој ја предизвика критиката од реформаторите, кои чувствувале дека реформата не отиде понатаму, и од реакционерите, кои чувствувале дека реформата отиде предалеку. Модерната интерпретација е дека тој како политички екстремен не успеа да ги задоволи со обидот да најде компромис помеѓу две горчливо спротивставени фракции, но во процесот си се покажа себеси како повеќе способен, како уставен монарх, отколку што многу претпоставуваа.

Титули, звања, почести и грб[уреди | уреди извор]

Титули и звања[уреди | уреди извор]

  • 21 август 1765 година - 16 мај 1789: Неговото Кралско височество Принцот Вилијам Хенри
  • 16 мај 1789 - 26 јуни 1830 година: Неговото Кралско височество Војводата од Кларенс и Св. Андреј
  • 26 јуни 1830 - 20 јуни 1837: Неговото височество Крал

Официјалното цело назначување и титулар на Вилијам како Крал на Обединетото Кралство беше „Вилијам Четврти, од Божјата благодат, на Обединетото Кралство на Велика Британија и Ирска, крал, бранител на верата“. Тој беше првиот крал на Обединетото Кралство под името Вилијам, иако имаше тројца претходни кралеви, на Англија наречен Вилијам и двајца од Шкотска.

Неговото назначување и титулар во Хановер беше "Вилијам четврти, од божјата благодат, Крал на Обединетото Кралство на Велика Британија и Ирска, итн., а исто така и Крал на Хановер, војвода од Брауншвајг и Линебург, итн."

Почести[уреди | уреди извор]

Британски почести[уреди | уреди извор]

  • ВТ: Витез на Трн, 1770
  • ВП: Витез на Подвеска, 1782

Грб[уреди | уреди извор]

Како син на владетел, на Вилијам му беше доделено користењето на кралскиот грб (без изборна хералдика во Хановерскиот квартет) во 1781 година, карактеризирано со етикетата на трите сребрени точки, централната точка носи црвен крст, секоја од надворешните точки носи модро сидро. Во 1801 неговиот грб се смени со кралскиот грб, но белезите на карактеристичниот знак останаа исти.

Како крал неговите грбови беа оние на неговите две кралства, Обединетото Кралство и Хановер, тие се надредени: Квартални, првата и четвртата четвртина се црвени, и има три бледозлатни лава минувачи стражари (за Англија); Втората четвртина има црвен лав со златна позадина (за Шкотска); третата четвртина има азурна боја и златна харфа ( за Ирска), целосниот штит (со грб) по Шеврон (за Хановер), првата четвртина е црвена, и има два бледозлатни лава минувачи стражари (за Брауншвајг), втората четвртина има златно семантички срца и со неконтролиран лав со азурна боја (за Линебург), третата четвртина е црвена и има морски коњ (за Вестфалија), целосен штит (со грб), обвинет за златната круна на Карло Велики, целиот штит со грб надвиснат од круната.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. уредник (25 јануари 1831). „Скотс Грејс“. „The Times“. ОК. стр. 3. ...they will have the additional honour of attending our "Sailor King"...
  2. Staff writer (29 јуни 1837). „Will of his late Majesty William IV“. „The Times“. ОК. стр. 5. ...ever since the accession of our sailor King...
  3. Зиглер, стр. 12.
  4. „Yvonne's Royalty Home Page: Royal Christenings“. Архивирано од изворникот на 2011-08-06. Посетено на 2013-01-07.

Користена литература[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

  • Вилијам IV на официјалното мрежно место на британската монархија