Вељко Милиќевиќ
Вељко М. Милиќевиќ (14 јануари 1886 – 5 ноември 1929 година) бил српски писател, преведувач, публицист и новинар. Тој се смета за „првиот автентичен раскажувач на современата формална стилска и тематска ориентација во српската литература на почетокот на дваесеттиот век“.[1]
Раскажувач[2] Вељко Миличевиќ напишал под француски псевдоним L'homme qui rit.[3] Во текот на 1990-тите неговите дела повторно станаа популарни.
Биографија[уреди | уреди извор]
Вељко М. Милиќевиќ е роден во Долни Чаглиќ во Славонија на 14 јануари 1886 година, како син на богат трговец кој патувал и се населил во Лика кога Вељко бил сè уште момче. На десетгодишна возраст, Вељко бил сместен во една подобра гимназија на Лика во Доњи Лапач и гимназија во Госпиќ, а потоа и во Загреб. По дипломирањето се запишал на Правниот факултет на Универзитетот во Белград. Од Белград ги продолжил студиите по право во Женева, но преминал на Филозофскиот факултет каде студирал романски јазици и литература (1904/1905). Потоа заминал во Лондон каде студирал француски јазик и литература (1905-1906). Постдипломските студии по француски јазик ги продолжил на Универзитетот во Париз (1906-1908), каде што дипломирал со почести. Во тоа време, тој придонесуваше како писател за познатиот сараевски книжевен период Српски ријечи. По враќањето од странство, тој придонесуваше за практично секој голем српски весник, списание и периодика во земјата, вклучувајќи го и сараевскиот Народ; Загрепска Времена, Нови Лист, Епоха; и белградска Политика. Бил кадар во белградскиот дневен весник „Политика“ од 1923 до 1929 година.
Работи[уреди | уреди извор]
Неговите први оригинални дела биле Мртви Живот (Мртов живот, 1903),[4] Вихор (Виор, 1904) и Беспуќе (Пустељи, 1906).[2][5] Тој е познат и по неговата „Приповетке“ (Раскази), составена постхумно и објавена во 1930 година.
Милиќевиќ во 1912 година во Сараево го објавил преводот на „Битката; 1909“ од Клод Фарер . Тој, исто така, ги превел делата на класичните писатели како Гај де Мопасан, Стендал, Томас Бабингтон Маколеј, првиот барон Маколеј, Хенри Халам, Чарлс Дикенс, Арчибалд Рајс, како и неколку чешки и словенечки писатели. Негови современици биле Стеван Бешевиќ-Петров, Драгомир Брзак, Јосип Берса, Милош Перовиќ, Владимир Станимировиќ и Владислав Петковиќ Дис.
Тој не беше обемен писател и во текот на вториот дел од неговиот живот имаше малку внимание. Неговата смрт настапила во Белград на 5 ноември 1929 година, а тој имаше 44 години.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Papers for the V. Congress of Southeast European Studies, Belgrade, September, 1984. US National Committee of the AIESEE. 1984. стр. 115. ISBN 978-0-89357-138-2.
- ↑ 2,0 2,1 „Veljko Milićević i njegovo "Bespuće"“. portalibris.rs. 15 January 2019. Грешка во наводот: Неважечка ознака
<ref>; називот „Portalibris“ е зададен повеќепати со различна содржина. - ↑ „Gosti iz prošlosti“. rts.rs. 1 February 2014.
- ↑ Samardžić, Radovan; Duškov, Milan (1993). Serbs in European Civilization. Nova. стр. 160. ISBN 978-8-67583-015-3.
- ↑ „Serbian Studies“. North American Society for Serbian Studies. 17: 120. 2003.
Bespuće (Wastelands), a novel by Veljko Milićević published at first in a magazine in 1906, and as a book in 1912..
Извори[уреди | уреди извор]
- Преведено и адаптирано од „Историја новe српско книжевности“ на Јован Скерлиќ ( Белград, 1914, 1921)