Бранко Станковиќ

Од Википедија — слободната енциклопедија

Бранислав „Бранко“ Станковиќ (31 октомври 1921 – 20 февруари 2002 година) бил фудбалер и менаџер на босанските Срби, од Сараево.

Играчка кариера[уреди | уреди извор]

Клуб[уреди | уреди извор]

Кариерата ја започнал во СК Славија Сараево, како младински играч во 1936 година. Во 1941 година избегал од Сараево и се приклучил на најуспешниот предвоен клуб на Југославија, БСК Белград и играл во Српската лига за време на војната. Во 1946 година дошол во Црвена Ѕвезда, каде што се етаблирал како еден од најдобрите дефанзивци во Првата југословенска лига. Станковиќ одиграл 195 натпревари, со 14 постигнати голови.

Репрезентација[уреди | уреди извор]

Станковиќ главно играл за Црвена Ѕвезда и имал 61 натпревар за Југославија.[1] Учествувал на два Светски купови и освоил сребрен медал на секоја од Олимписките игри во 1948 година и на Олимписките игри во 1952 година.[2] Неговиот последен интернационален натпревар беше пријателскиот натпревар во ноември 1956 година на гости против Англија.[3]

Станковиќ е еден од најелегантните одбранбени играчи во своето време. Поради неговиот стил на игра, тој го доби прекарот Амбасадор. Неговиот стил на игра го копираат играчи како Бруно Белин, Милован Ѓориќ, Фахрудин Јусуфи, Петар Кривокуќа. Тој беше силен, брз и многу храбар играч, исто така добар удар со глава.

Тој се пензионираше во 1958 година пред неговиот 37-ми роденден.

Менаџерска кариера[уреди | уреди извор]

Својата менаџерска кариера Станковиќ ја започнал во Сараево во 1960 година, како менаџер на Железничар. Подоцна, тој раководи со Црвена звезда Белград и со нив стигна до финалето на Купот на УЕФА во 1979 година. Покрај Црвена звезда, тој раководеше и со голем број тимови во различни земји, како што се Фенербахче СК и Бешикташ ЈК во Турција, ФК Порто во Португалија, АЕК Атина, Арис Солун и ПАОК Солун во Грција. Тој исто така беше тренер на Железничар Сараево, Олимпија Љубљана и ФК Војводина во магиите. Во текот на 1966 година, тој беше и ко-менаџер на репрезентацијата на Југославија заедно со Александар Тирнаниќ, Миљан Миљаниќ, Рајко Митиќ и Вујадин Бошков.

Тој е познат и по инцидентот со еден од најпопуларните југословенски играчи во тоа време, Драган Стојковиќ Пикси. Станковиќ се повлече од раководството во 1989 година.

Приватен живот[уреди | уреди извор]

Имал диплома по физичко образование. Беше оженет и имаше два сина Драган и Ратко.

Признанија[уреди | уреди извор]

Играч[уреди | уреди извор]

БСК Белград

  • Српска фудбалска лига : 1942–43, 1943–44

Црвена звезда Белград

  • Југословенска прва лига : 1951, 1952–53, 1955–56, 1955–57
  • Куп на Југославија : 1948, 1949, 1950 година

Менаџер[уреди | уреди извор]

Војводина

  • Југословенска прва лига : 1965–66

АЕК Атина

  • Суперлига Грција : 1970–71

Црвена звезда Белград

  • Југословенска прва лига : 1979–80, 1980–81

Фенербахче

Бешикташ

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Branislav "Branko" Stankovic - International Appearances - RSSSF
  2. „Branko Stanković“. Olympedia. Посетено на 13 October 2021.
  3. „Player Database“. eu-football.info. Посетено на 2021-05-22.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]