Битолска Област

Битолска Област Битолска Област
Област на Кралството на Србите, Хрватите и Словенците
← 26 јуни 1922–3 октомври 1929 →
Местоположба на Битолска Област Битолска Област
Главен град		Битола
Историја
-	Основана	26 јуни 1922
-	Укината	3 октомври 1929
Денес во		Македонија

 

Битолска Област — административна единица во Кралството на Србите, Хрватите и Словенците од 1922 до 1929 година. Нејзиното седиште било во Битола, според која областа го добила името.

Географија

На север од Битолската Област биле Скопската и Брегалничката Област, на запад Албанија, на југ Грција и на исток Бугарија. Обласно средиште била Битола по која го добила името. Се простирала на површина од 11.969 квадратни километри, расчленета на многу котлини, најмногу во сливот на Вардар и неговите десни притоки Треска и Црна Река, на запад во сливовите на Црн Дрим и Преспанското Езеро, а најмалку на исток во сливот на Струмица.

На планините често има бујни пасишта, понекогаш шуми, а по котлините и нивните рамнини многу плодна почва, особено околу Струмица и Вардар и во Битолско-прилепското Поле. Западниот дел од областа, почнувајќи од планинското Мариово, е значително повисок и под влијание на средноевропската клима, со повеќе атмосферски врнежи (750-1.000 ), а источниот дел е понизок, а таму во сливовите околу Вардар и Струмица се чувствуваат претежно средоземни влијанија, а има помалку врнежи од дожд (500 до 750).

Стопанство

Главното стопанство во западните региони било сточарството, со исклучок на поголемите полиња (како Битолско-прилепското) каде што има плодни житници. Во источните и ниски предели било развиено земјоделството, успевале житарките, а особено индустриските и трговските растенија од топлото поднебје, како што се: афион (мак за опиум), бубаќ (памук), сусам, ориз, бадем, сл; тутунот е посебен, се одгледува свилена буба, а лозарството било особено развиено уште од античко време. Риболовот бил прочуен како за Охридското и Преспанското Езеро, така и за Дојранското Езеро.

Покрај индустријата, се развивало и рударството, бидејќи има рудници за јаглен, железо, олово, сулфур и мајдан, мермер, азбест и филитни плочи. Имало три железнички линии. Главната била покрај Вардар, а од не се одвојувала теснолинејската Градско — Прилеп — Битола, па продолжувала по линијата со нормален колосек Битола — Солун. Трета по важност била теснолинејката Охрид - Кичево - Скопје. Сообраќајот се опслужувал и по патишта, кои ги поврзувале населените места и стопанските центри.

Население

Според пописот од 1921 година, областа имала 341.095 жители. Некои котлини биле значително погусто населени (Битолско-прилепското Поле, долината на Црн Дрим и Охридската Котлина) од другите области.

Населението во западните делови било значително понапредно; оттука и познатите „мајстори“ (градежници), резбари, „ зографи “ (живописци), „гурбетџии“ (печалбари). Покрај врските со брегот на Егејското и Јадранското Море преку Грција и Албанија, Битолската Област била особено важна како заштитник и иден претходник на македонското население, кое останало под Грците до Костур, Бистрица и Солун.

Административна поделба

Битолската Област била создадена со спојување на претходните окрузи Охридски, Битолски и Тиквешки (Кавадар).

Областа ги содржела срезовите:

• Битолски
• Горнодебарски (Дебар)
• Дојрански
• Гевгелиски
• Кавадарски
• Кичевски
• Крушевски
• Мариовски
• Неготински
• Охридски
• Преспански (Ресен)
• Прилепски
• Струшки
• Струмички

По воведувањето на бановини, целиот простор на оваа област влегол во рамките на Вардарската Бановина.