Библиотека ди Брера
Националната библиотека Брајдензе, позната како Библиотека ди Брера, е јавна библиотека во Милано, во северна Италија. Таа е една од најголемите библиотеки во Италија. Првично содржела големи историски и научни збирки пред да биде обвинета за легално депонирање на сите публикации од Милано. Од 1880 година, таа добила статус на национална библиотека и денес е една од 47-те италијански државни библиотеки.[1]
Историја[уреди | уреди извор]
Библиотеката била создадена во 1770 година од Марија Тереза од Австрија, кога решила да ја направи достапна на јавноста колекцијата што ја набавила од Карло Пертусати. Библиотеката била отворена во 1786 година во Брера Палацо дел Колеџо, која била преземена од државата по распуштањето на Исусовото друштво во 1773 година. Покрај колекцијата Пертусати, библиотеката ги содржела и имотите на Колеџот Брајденс и језуитските куќи Сан Федел и Сан Џироламо.
Потоа, библиотеката имала корист од разни приватни збирки и од библиотеки на други религиозни редови кои биле распуштени, како и дупликати од Царската библиотека во Виена. Од 1788 година, колекцијата била подобрена со додавање на публикации добиени според законските прописи за депозит кои покривале дела објавени во Миланското Војводство. Како резултат на тоа, Брајденсе станала регионална легална депозитна архива за Ломбардија.[2]
Во 1880 година, Брајдензе добил статус на национална библиотека.
Простории[уреди | уреди извор]
Библиотеката се наоѓа во Палацо ди Брера, импозантна зграда изградена од Језуитите во 17 век. Покрај библиотеката, тука се и уметничката галерија Брера, астрономската опсерваторија Брера, ботаничките градини Брера, Ломбардскиот институт за наука и писма и Академијата за ликовни уметности Брера. Од 2003 година, во него се сместени и Историски архив на сеќавања, историските записи на издавачката куќа за класична музика Рикорди.
Меѓу објектите на библиотеката се салата Марија Тереза со полици за книги дизајнирана од архитектот Џузепе Пиермарини, Читалната која првично ја користеле језуитите, Истражувачката читална со околу 35.000 книги, Сала Манцониана со ракописи, кореспонденција и изданија на италијанскиот романтичниот писател Алесандро Манцони и Каталошката соба, порано кројачка соба во Палацо ди Брера.[1]
Збирки[уреди | уреди извор]
Од самиот почеток, Брајдензе бил дизајниран како општа библиотека. Збирките се состоеле од илуминирани хорски дела, историски, литературни, теолошки и правни публикации како и обемни општи референтни дела.
Првично, Државната конгрегација за Ломбардија го формирала јадрото на библиотеката од збирките на грофот Карло Пертусати добиени во 1765 година), собрани како јавна библиотека во 1770 година од Марија Тереза, принцезата на Австрија. Во 1773 година, по распуштањето на Језуитите ѝ овозможило на библиотеката да ги стекне збирките на Палацо на колеџот Гезуитико ди Брера, изградена во областа на манастирот Умилијати од 13 век. Локацијата била избрана да биде домаќин на библиотеката во 1786 година. Во библиотеката, исто така, биле донесени и језуитските збирки од Колеџот Брајденс и од Сан Федел и Сан Џироламо. Во 1778 година, била добиена колекцијата на лекарот од Берна Албрехт фон Халер, богата со ботанички, медицински и научни текстови. Во следните години, збирките на полковникот Баскиера и дел од библиотеката на грофот Фирмијан, од кои некои ги стекнал од Џузепе Белтрамели. Во 1788 година, законот барал сите дела (книги и памфлети) објавени во Ломбардија да испратат копија испратена до библиотеката. Во 1793 година, ова било проширено на правни едикти и документи. Колекциите на Колеџ за правни консулти биле додадени за време на француската окупација, а колекцијата Сцацерни била донирана од Франческо Мелци. Во 1795 година, наследството од кардиналот Анџело Марија Дурини содржи околу 3.000 дела, вклучувајќи вредни грчки и латински изданија од 16 век.[3]
Во текот на 19-тиот век, библиотеката добила збирки од Хермес Висконти, Нумизматичкиот кабинет, Бодонијан, Мортара, Латес (дела на еврејската култура), и од Чезаре Коренти. Во 1889 година, театарската колекција на Лауро Корниани Алгароти била донирана од Де Капитани Д'Арзаго. Таа година ја купил на аукција библиотеката на Карло Морбио (1811-1881), вклучувајќи 156 кодекси од библиотекар Акерман од Лајпциг. Во 1885 година, ракописите и библиотеката на Алесандро Манцони биле донирани во 1885 година. Во 20 век, библиотеката ја добила библиотеката Новати, литургиската библиотека на Војводството Парма, шаховската збирка, колекцијата Кастиљони и фотографската колекција на Емилио Сомарива.[4]
Брајдензе отсекогаш има двојна улога и на зачувување на историски и книжевни дела и на одржување на својата колекција од сите книги објавени во Милано. Во моментов има 898.377 печатени тома, 2.119 ракописи и 2.368 инкунабули.[5]
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 "Biblioteca Nazionale Braidense", www.braidense.it. Retrieved 5 September 2012.
- ↑ "Beni librari - Circolare sul deposito legale", 31 December 2008, LombardiaCultura. (на италијански)
- ↑ La Biblioteca nazionale Braidense, "Biblioteche Oggi", Milano, Ed. Bibliografica, n. 8, October 2008, p. 16. (на италијански)
- ↑ Braidense Library website, history.
- ↑ Ministero dei Beni e delle Attività culturali - Ufficio Statistica Архивирано на 4 октомври 2011 г. (на италијански)
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Аурелио Агемо, La Biblioteca nazionale Braidense, „Biblioteche Oggi“, Милано, Ед. Библиографија, н. 8, октомври 2008 година, стр. 15–20.