Бегалски камп
Бегалски камп е привремена населба изградена за прием на бегалци и луѓе во ситуации слични на бегалците. Во бегалските кампови обично се сместени раселените лица кои ја напуштиле својата земја, но камповите се направени и за внатрешно раселените лица . Обично, бегалците бараат азил откако ќе избегаат од војна во нивните матични земји, но во некои кампови се сместени и еколошки и економски мигранти . Камповите со над сто илјади луѓе се вообичаени, но од 2012 година, во кампот со просечна големина беа сместени околу 11.400.[1] Тие обично се изградени и управувани од влада, Обединетите нации, меѓународни организации (како што е Меѓународниот комитет на Црвениот крст ) или невладини организации . Неофицијалните бегалски кампови, како што е Идомени во Грција или џунглата на Кале во Франција, се места каде бегалците главно се оставени без поддршка од владите или меѓународните организации.[2]
Бегалските кампови генерално се развиваат на импровизиран начин со цел да се задоволат основните човечки потреби само за кратко време. Објектите што прават кампот да изгледа или да се чувствува потрајно често се забранети од владите на земјата домаќин. Ако враќањето на бегалците е спречено (често со граѓанска војна ), може да дојде до хуманитарна криза или да продолжи.
Според УНХЦР, повеќето бегалци ширум светот не живеат во бегалски кампови. Кон крајот на 2015 година, околу 67% од бегалците ширум светот живееле во индивидуални, приватни сместувања.[3] Ова делумно може да се објасни со големиот број сириски бегалци кои изнајмуваат станови во урбаните агломерации низ Блискиот Исток. Во светот, нешто повеќе од една четвртина (или 25,4%) од бегалците биле пријавени дека живеат во управувани кампови. На крајот на 2015 година, околу 56% од вкупното бегалско население во руралните локации живеело во управуван камп, во споредба со 2% кои престојувале во индивидуално сместување. Во урбаните локации, огромното мнозинство (99%) од бегалците живееле во индивидуални сместувања, во споредба со помалку од 1% кои живееле во управуван камп. Мал процент од бегалците исто така живеат во колективни центри, транзитни кампови и самонаселени кампови.[4]
И покрај тоа што 74% од бегалците се во урбани средини, моделот на испорака на услуги на меѓународните агенции за хуманитарна помош останува фокусиран на формирање и функционирање на бегалски кампови.[5]
Структура на кампот[уреди | уреди извор]
Според терминологијата на УНХЦР, бегалскиот камп се состои од: населби, сектори, блокови, заедници и семејства. 16 семејства сочинуваат заедница, 16 заедници сочинуваат блок, четири блока сочинуваат сектор, а четири сектори се нарекуваат населба. Голем камп може да се состои од неколку населби.[6] Секој блок избира водач на заедницата кој ќе го претставува блокот.
Слобода на движење[уреди | уреди извор]
Откако ќе бидат примени во кампот, бегалците обично немаат слобода да се движат низ земјата, но од нив се бара да добијат дозвола за движење од УНХЦР и владата на земјата домаќин. Сепак, неформално многу бегалци се мобилни и патуваат меѓу градовите и камповите, или на друг начин користат мрежи или технологија за одржување на овие врски. Поради широко распространетата корупција во јавните служби, постои сива зона што создава простор за маневрирање на бегалците. Многу бегалци во камповите, давајќи им можност, се обидуваат да се пробијат до градовите.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ UNHCR: "Displacement: The New 21st Century Challenge," 2012; p. 35.
- ↑ Sean Smith. „Migrant life in Calais' Jungle refugee camp – a photo essay“. the Guardian. Посетено на 8 February 2016.
- ↑ Refugees, United Nations High Commissioner for. „UNHCR Global Trends 2015“. UNHCR.
- ↑ Corsellis, Tom; Vitale, Antonella (September 5, 2005). Transitional Settlement: Displaced Populations. Oxfam. ISBN 9780855985349 – преку Google Books.
- ↑ „From sector to system: reform and renewal in humanitarian aid“. International Rescue Committee (IRC). 27 April 2016.
- ↑ „UNHCR|Emergency Handbook“.