Барбро Алвинг
Барбро Алвинг (12 јануари 1909 — 22 јануари 1987) — шведска новинарка и писателка, пацифистка и феминистка, честопати користејќи го псевдонимот Бенг. Таа пишувала, меѓу другото, за шведскиот весник „Дагенс Нихетер“ и за списанијата „Идун“ и „Веко-журнален“. Таа известувала од различни сцени за време на Шпанската граѓанска војна, Втората светска војна и Студената војна.[1][2]
Биографија[уреди | уреди извор]
Алвинг е родена во Упсала, како најмлада ќерка на авторката и колумнистка Фани Алвинг и Јалмар Алвинг, која била предавач по скандинавски јазици и нордиска литература.[2][3][4] На единаесетгодишна возраст се преселила со своето семејство во Стокхолм, каде што Јалмар Алвинг бил назначен за директор во Витлочка самсколан. Алвинг се запишала на Витлокска и дипломирала во 1928 година.
Алвинг никогаш не се омажила, но имала ќерка, Мод Фани Алвинг, со илустраторот и уметник Биргер Лундквист во 1938 година. Мод, попозната како Руфа Алвинг-Олин, исто така била новинарка, која собирала и објавувала писма, белешки и други материјали по смртта на Барбро Алвинг.[1] Алвинг формирала домаќинство со Ана Лаура Сјокрона кога нејзината ќерка имала една година, а трите сочинувале „поинаков вид на семејство“, според зборовите на Руфа. Алвинг и Сјокрона живееле заедно повеќе од 40 години, до смртта на Алвинг.
Кариера[уреди | уреди извор]
Алвинг била уредничка секретарка во неделното списание „Идун“ од 1928 до 1931 година, а потоа и новинарка во „Дагенс Нихетер“ од 1934 до 1959 година. На 27-годишна возраст известувала од Олимписките игри во Берлин, а во 1936 година и од Шпанската граѓанска војна. „Дагенс Нихетер“, исто така, ја испратиле како известувач да пишува за финската Зимска војна во 1939-40 година, германската окупација на Норвешка во 1940 година и Унгарската револуција во 1956 година. Како странски дописник, таа известувала од Соединетите Американски Држави, Виетнам, Африка и Далечниот Исток во текот на неколку години.
Алвинг станала пацифистка и се преобратила во католицизам во 1959 година. Таа ја поддржала кампањата во 1950-тите за да се спречи Шведска да се здобие со јадрено оружје. Поради нејзините убедувања, таа го напуштила „Дагенс Нихетер“, чиј главен уредник бил за шведска јадрена одбрана, и почнала да работи во неделниот магазин Vecko-Journalen.[5] Таа била повикана да извршува должност за цивилна одбрана, но одбила да учествува и била затворена во затворот Лангхолмен во Стокхолм на еден месец. Таа напишала за нејзиниот период во затвор во нејзината книга Dagbok från Långholmen (Дневникот на Лангхолмен, 1956).
Алвинг била инспирирана како новинарка, феминистка и пацифистка од Елин Вагнер. Таа собрала биографски материјал по смртта на Вагнер во 1949 година, кој подоцна станал биографија напишана од Ула Исаксон и Ерик Јалмар Линдер.
Објавила голем број книги, вклучително и годишен том од собрани колумни од весници под псевдонимот „Käringen mot strömmen“ („старица против струјата“, алудирајќи на шведска поговорка од XII век); тие биле објавени од 1946 до 1973 година. Напишала и неколку сценарија, а во 1975 година ја добила и Големата награда Ниос. Феминистичкото списание Bang е именувано по неа.
Галерија[уреди | уреди извор]
-
Барбро Алвинг, 1939 година. -
Барбро Алвинг, 1939 година.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 Holmgren, Susi (2008-05-26). „Bang 1909-1987“ (шведски). Stockholm Public Library. Посетено на 2008-12-30.
- ↑ 2,0 2,1 Wopenka, Johan. „Barbro Alving 1909–1987 In memoriam“ (шведски). Swedish Crime Writers' Academy. Архивирано од изворникот на 2012-03-30. Посетено на 2008-12-30.
- ↑ Arnborg, Beata. „Barbro Alving (Bang)“. www.skbl.se. Svenskt kvinnobiografiskt lexikon. Посетено на 2019-05-06.
- ↑ „Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 2012-03-01. Посетено на 2015-03-07.
- ↑ Arnborg, Beata (2010). Krig, kvinnor och gud. En biografi om Barbro Alving (шведски). Stockholm: Atlantis. стр. 316–322. ISBN 978-91-7353-463-5.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
|