Аљоша Попович и Тугарин Змејот

Од Википедија — слободната енциклопедија

„Аљоша Попович и Тугарин Змејот“ е долгометражен анимиран филм на студиото Мелница и прв цртан филм од циклусот „Тројца јунаци“. Врз основа на овој цртан филм, во мај 2005 година, била издадена компјутерска игра со исто име од 1C. Премиерата се одржала на 23 декември 2004 година.[1]

Заплет[уреди | уреди извор]

Во античкиот руски град Ростов, семејството на свештеникот добило син, кој го добил името Аљоша, по неговиот татко - Попович. Кога пораснал, тој станал херој, кој цело време имал проблеми и дури го добил прекарот „несреќен“. Откако непријателска орда номадски воини се приближува до Ростов (алузија на Турците - особено на Печенезите и Половци), предводена од Тугарин Змејот и бара од жителите на градот да оддадат почит. Аљоша и неговиот ментор, дедо Тихон, предлагаат да го сокријат златото во една пештера под планината Бајун и да чекаат таму да влезат номадите, а потоа да се наполни излезот со огромен камен. Сепак, планот не успее: фрлениот камен се оддалечува од пештерата и го уништува целиот Ростов. Номадите заминуваат без пречки со злато, а Аљоша и Тихон го добиваат за тоа. Аљоша нема намера да го трпи ова и одлучи да оди сама во потрага по злато, но Тихон оди по него.

Исто така, по стапките на Аљоша се и 16 -годишното девојче Љубава и нејзината баба, како и магарето на Љубава по име Мојсеј (именувано по еврејскиот пророк). По патот, Тихон се среќава со Цигани, кои го ограбуват и го врзаат и коњот со врзана уста. Тихон ја наоѓа Аљоша и тие ја вадат замката од коњот: животното се покажува дека знаело да зборува. Неговото име е Гај Јулиј Цезар (именуван по „најголемиот римски командант и император“, а подоцна и за пријателите - Јулиј), а самиот коњ некогаш бил „во храмот Новгород“, каде што имало библиотека. Токму таму ги сретнуваат Љубава, Мојсеј и баба и и сите заедно одат во потрага по златото. Наскоро стигнуваат до куќата на херојот Свјатогор, кој им кажува дека неодамна ја здогледал војската на Тугарин со злато, а исто така им покажал краток пат до нивната пештера и му го дава мечот на Аљоша.

Патниците одат во пештерата. Сепак, откако поминале низ подземните катакомби, тие го здогледале нивниот роден град Ростов, и се покажало дека пештерата е онаа во која Аљоша и Тихон го криеле златото. Тие разбираат дека токму тука Свјатогор ги видел своите непријатели за последен пат. Фрустрираната Аљоша го исполнува излезот од пештерата со камења пронајдени во близина, но одеднаш бабата забележува дека каменот е посочувач. Во него било запишано: кој ќе отиде лево, ќе стане богат, оној што оди десно, ќе се ожени и кој оди директно, ќе ја пронајде својата смрт. Аљоша, враќајќи го каменот на раскрсницата каде што го нашол, одлучува да оди право. Сепак, Љубава, која сака да се омажи, му е лута и заедно со нејзината баба заминува надесно, а Јулиус, кој сака да се збогати, заминува лево. Некое време подоцна, Јулиус наоѓа дрво што зборува, кое го поканува да игра, погодувајќи ги броевите. Кога Јулиус ќе изгуби, дрвото им наредува на своите чувари, флејтери, да ја одерат кожата на Јулиј и тој избегал. Во меѓувреме, Аљоша и Љубава сфаќаат дека се сакаат и повторно се обединуваат. Наскоро ги пронашол и Јулиј и заедно тргнале во потрага по Тугарин Змејот.

Наскоро го пронашле логорот на Тугарин Змејот а ноќе, додека сите спиеле, тие продираат таму, се прикрадуваат во југот на Тугарин и го носат златото и откриваат дека Ордата го стопила во голема златна топка. Сепак, Аљоша не можел да издржи дека тие се однесуваат како крадци. Тој не се воздржал, ја разбудил целата Орда и ги предизвикал на фер борба. Тој успеал да ја победи целата непријателска војска, иако со големи тешкотии, но Тугарин Змејот ја киднапирал Љубава и барал од Аљоша да го врати златото и да го донесе на стариот даб во замена за животот на Љубава. Аљоша, наредил Тихон и бабата да му го вратат златото на Ростов, тој оди кај Јулија да ја спаси Љубава. Но, бабата и Тихон решаваат да го остават златото на чување на принцот во Киев, и тие самите одат да му помогнат.

Во меѓувреме, Аљоша и Јулиус го наоѓаат Змејот Тугарин. Додека Тугарин и дрвобранителите кои се приближувале се расправале кому треба да му припаѓа Јулиус, Аљоша ја спасува Љубава, а потоа се бори со Тугарин и тестерите. Секој бил за себе, само леталките биле заедно. Сепак, тие биле поразени, а Тугарин го победувал Аљоша, но Тихон, Бабата и Мојсеј го спасиле. Од количката прават еден вид катапулт, а ударот во главата го оневозможува Тугарин и го фрла кон стариот даб. Потоа сите заедно се враќаат во Киев, каде што Аљоша го остава Тугарин како подарок на принцот, по што, земајќи го своето злато, се враќа во Ростов со пријателите. Кога топката паѓа од планината, таа повторно лета во работите од кои е направена, вклучително и забот на бабата извончето. Жителите на Ростов одлучуваат дека сè им е вратено со божествена промисла, а Аљоша е пречекан со зборовите „Несреќникот се врати! " Во последната сцена од филмот, Мојсеј станува хроничар и има златни потковици и заби.

Креатори на филмот[уреди | уреди извор]

Продуцент Константин Бронзит
Производители Сергеј Селјанов, Александар Бојарски
Писатели на скрипти Александар Бојарски, Иљја Максимов, Максим Свешников, Константин Бронзит
Табла за приказни Константин Бронзит, Иљја Максимов
Ликови Људмила Стебyјанко, Иљја Максимов, Марина Микеева
Дизајнер на производство Олга Овиникова
Композитор Валентин Васенков
Инженер за звук Владимир Голунин
Инсталација Сергеј Глезин, Константин Бронзит
Компјутерска графика, композиција, специјални ефекти Марина Егорова, Максим Ковбас, Роман Смородин
Лидер на групата за распоред Марина Микеева
Артисти за распоред Марина Микеева, Светлана Мардаголимова, Олег Пожидаев
Оловни аниматори Олга Образцова, Екатерина Шрага
Аниматори Алексеј Пичужин, Константин Бронзит, Екатерина Рјабкова, Наталија Кондратеева, Алина Александрова, Виталиј Хасан, Максим Бадмаев, Љубов Цимбалиук, Вера Бекелева, Вера Шиганова, Евгенија Боталова, Александра Јаскина, Викторија Гнедиша, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Домнијев, Викерија Дозинеј, Викет Доминај, Алексиј Горобетс, Јулија Даниел, Евгениј Инјушин, Иљја Соловиев, Сергеј Ермолин, Људмила Стебљанко, Олга Казанова, Албина Кунцевич, Елена Кокулина, Екатерина Стрелетс, Јулија Петрова, Алина Макарова, Светлана Петухова, Ксењавија Евдохијадва, Евзенија Елдојдов Виктор Полуектов, Галина Павлова, Олга Тарарина, Александар Шоха, Сергеј Тенин, Екатерина Шрага, Вероника Толбина, Татјана Румјанцева, Оксана Трифонова, Варвара Романова, Маргарита Русакова, Константин Фефоктилова Олесија Барсукова, Александра Каловја
Лидер на тимот за цртање Олга Лизо, Светлана Варфоломеева
Координатор Мајкл Менис
Директор за операции Татјана Глезина
Извршен продуцент Сергеј Глезин

Видео издание[уреди | уреди извор]

Во 2005 година, цртаниот филм бил објавен на VHS и DVD од концернот Сојуз со звучниот систем Долби Дигитал 2.1 и PAL- сликата на видео лентата, и на ДВД со титл и главното мени со сцени од цртаниот филм (било и на VHS). По 2007 година било издадено (колекционерско издание) на ДВД од концернот Мега-Видео. Во јануари 2011 година, тој бил лиценциран на ДВД од „Тајната на звукот“ .

Емитување[уреди | уреди извор]

Телевизиската премиера на цртаниот филм се одржала на 8 јануари 2006 година на каналот НТВ.[2][3] Пред новогодишните празници во 2008 година, имало периодични повторувања на истиот канал.[4] Од 2008 година до денес, на празници, цртаниот филм се емитува од ТВ.[5] Понекогаш емисиите биле прикажувани на STS и други ТВ-канали.

Награди[уреди | уреди извор]

  • 1 април 2005 година - XII фестивал на комедиски филмови и хумор „Златен Остап“ - фигурина на „Големиот комбинатор“ за најдобриот анимиран долгометражен филм[6].
  • Јули 2005 година - Интернационален фестивал за анимација „Анима Мунди“ во Рио де Жанеиро (Бразил) - најдобар целовечерен филм [7].
  • Август 2005 година - IX серуски фестивал на визуелни уметности во „Орлјонок“ - 1-то место на конкурсот за анимација[8].
  • Октомври 2005 година - X меѓународен фестивал во Москва „Златна рипка“ - Награда на жирито[9].
  • Ноември 2005 година - IV меѓународен филмски фестивал Буенос Аирос во Аргентина (4-ти интер.) Фестивал Нуева Мирадо). Две главни награди за најдобар анимиран филм. Едниот - од независното детско жири, вториот - од професионално возрасно лице[10].

Компјутерска игра[уреди | уреди извор]

Една година по објавувањето на цртаниот филм, била објавена истоимената компјутерска игра.

Литература[уреди | уреди извор]

  • Алеша Попович и Тугарин Змей. — М.: Эгмонт, 2007. — 80 с. — ISBN 5-9539-0441-X, 978-5-9539-2069-8.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ «Алёша Попович и Тугарин Змей» вышел в прокат. 23.12.2004
  2. ↑ „Суперсовременный мультфильм-сказка будет показан на НТВ“. НТВ. 2004-12-22.
  3. ↑ „Программа телепередач со 2 по 8 января“. Время новостей. 2005-12-29. НТВ 14.40 «Алеша Попович и Тугарин Змей». Мультфильм
  4. ↑ „Телепрограмма на 7 января 2008 года — НТВ“. Камелот.
  5. ↑ „Алексей Пивоваров напомнил о прежнем НТВ“. Коммерсантъ. 2009-02-27.
  6. ↑ Лауреат «Золотого Остапа». 2.04.2005
  7. ↑ МФАК «Анима Мунди». 19.07.2005
  8. ↑ Призы фестиваля в «Орлёнке». 10.08.2005
  9. ↑ Завершился фестиваль «Золотая рыбка». 4.10.2005
  10. ↑ Два новых приза. На этот раз — в Аргентине. 8.11.2005

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Аљоша_Попович_и_Тугарин_Змејот&oldid=4980598“