Ахмед Тевфик-паша

Ахмед Тевфик
Ахмед Тевфик; Паша
Голем везир на Отоманското Царство
	На должноста; 21 октомври 1920 – 4 октомври 1922
Монарх	Мехмед VI
Претходник	Дамат Ферид-паша
Наследник	Функцијата е укината; Исмет Инону, како Премиер на Турција
	На должноста; 11 ноември 1918 – 3 март 1919
Монарх	Мехмед VI
Претходник	Ахмед Изет-паша
Наследник	Дамат Ферид-паша
	На должноста; 13 април 1909 – 5 мај 1909
Монарх	Абдул Хамид II-Мехмед V
Претходник	Хусеин Хилми-паша
Наследник	Хусеин Хилми-паша
Министер за надворешни работи на Отоманското Царство
	На должноста; 1899–1909
Монарх	Абдул Хамид II
Премиер	Халил Рифат-паша; Мехмед Саид-паша; Мехмед Ферди-паша; Kâmil Pasha; Хусеин Хилми-паша
Претходник	Саид Халим-паша
Наследник	Мехмед Рифат-паша
Лични податоци
Роден(а)	11 февруари 1845; Истанбул, Отоманско Царство
Починал(а)	8 октомври 1936 (возр. 91); Истанбул, Турција
Националност	Турчин
Партија	Комитет за единство и напредок

Ахмед Тевфик-паша или Ахмет Тевфик Окдеј, според законот за турско презиме од 1934 година, (османски турски: احمد توفیق پاشا; роден на 11 февруари 1845 година во Истанбул - починал на 8 октомври 1936 година во Истанбул) — отомански државник со кримско-татарско потекло. Тој бил последниот Голем везир на Отоманското Царство.^[1] Тој ја извршувал функцијата трипати, во 1909 година под водство на Абдул Хамид II, и од 1918 до 1919 година и од 1920 до 1922 година под Мехмед VI за време на сојузничката окупација на Истанбул. Покрај премиерството, тој бил и дипломат, член на Отоманскиот сенат и министер за надворешни работи.

Биографија[уреди | уреди извор]

Ахмет Тевфик е роден на 11 февруари 1845 година во Цариград. Неговиот татко, Ферик Исмаил-паша, бил кримскиот Татар, а потекнувал од династијата Гирај.^[2] Ахмет Тевфик влегол во воена служба, но си заминал откако станал помлад офицер, влегувајќи во владата. По 1872 година, тој извршувал разни функции во министерството за надворешни работи. Откако служел како амбасадор во Рим, Виена, Санкт Петербург и Атина, тој служел како отомански амбасадор во Германија во Берлин од 1885 до 1895 година. По враќањето во Истанбул, тој служел како министер за надворешни работи (турски: Hariciye Nazırı) од 1899 до 1909 година. По прогласувањето на Втората уставна ера во 1908 година, Ахмет Тевфик-паша бил назначен за функционер во обновениот Сенат (турски: Ayan Meclisi), горниот дом на исто така оживеаниот парламент, Генералното собрание (турски: Meclis-i Mebusan).

Додека служел како гарант на доверба во Атина, тој ја запознал и се оженил со Елизабет Цуми, Швајцарка која работела како гувернанта на децата на друг дипломат. Тие имале пет деца заедно.^[2]

Прв мандат како голем везир[уреди | уреди извор]

Првиот период на функцијата на Ахмет Тевфик-паша како голем везир била еден од директните резултати на неуспешниот контрареволуционерен инцидент на 31 март (што всушност се случил на 13 април) во 1909 година. Кога апсолутистите прогласиле контрапреврат, тие побарале и добиле оставка од претходниот голем везир Хусеин Хилми-паша. И иако нивната претпочитана замена не била Ахмет, неговото назначување барем ги исполнило нивните барања за смена на Хусеин Хилми-паша. Ахмет Тевфик-паша, кој само неволно ја презел функцијата по нагон на про-апсолутистичкиот султан Абдул Хамид, формирал влада составена од главно непартиски и неутрални членови и презел мерки на претпазливост за да се ограничи растот на насилството што започнало во Истанбул и Адана. Откако Харекет Ордусу влегла во Истанбул и ја вратила уставната влада, и Абдул Хамид бил сменет, а Ахмет Тевфик поднел оставка, по кое Хусеин Хилми-паша се вратил како голем везир.

Втор мандат како голем везир[уреди | уреди извор]

По Првата светска војна и оставката на Ахмед Изет-паша, Ахмет Тевфик-паша повторно бил назначен за голем везир на 11 ноември 1918 година. Два дена по почетокот на неговиот мандат, Сојузниците ја започнале својата окупација на Цариград. Сојузниците извршиле притисок врз султанот Мехмед да го распушти парламентот на 21 декември 1918 година и за неколку недели била распуштена и владата на Ахмет Тевфик-паша. Тој повторно ја формирал својата влада на 12 јануари 1919 година, но откако напаѓачите го принудиле да го распушти уште еднаш, тој се повлекол од функцијата голем везир на 3 март 1919 година.^[3] Дамат Ферид-паша го наследил на 4 март 1919 година.^[4]

Париска мировна конференција[уреди | уреди извор]

По неговиот втор мандат како голем везир, Ахмет Тевфик-паша станал шеф на Сенатот на Отоманското Царство (кој сè уште не бил распуштен, за разлика од Долниот дом). Потоа служел како претседател на османлиската делегација на Париската мировна конференција со која се ставило крај на Првата светска војна. Делегацијата на Ахмет Тевфик-паша ги одбила тешките услови на предложениот договор, но друга делегација испратена од големиот везир Дамат Ферид-паша ги прифатила условите и го потпишала договорот од Севр.

Трет мандат како голем везир[уреди | уреди извор]

На 21 октомври 1920 година, тој бил назначен за голем везир, заменувајќи го Дамат Ферит-паша. Во меѓувреме, Турското национално движење воспоставило друга влада во Анкара, прогласувајќи се дека е единствената влада на нацијата и го отфрлува султанатот. Ахмет Тевфик-паша и понудил на националистичката влада во Анкара да и се придружи на неговата монархиска влада во Истанбул за да формира едно тело на конференцијата во Лондон во 1921 година. Сепак, лидерот во Анкара, Мустафа Кемал, ја одбил понудата и двете влади испратиле одделни делегации на конференцијата, а самиот Ахмет Тевфик-паша ја предводел делегацијата во Истанбул, а Беќир Сами Кундух ја предводел делегацијата од Анкара. Сепак, откако пристигнал во Лондон, Ахмет Тевфик-паша, во изненадувачки потег, прокламирал дека владата во Анкара навистина е единствената законска влада на Турција и му дозволил на Бекир Сами да биде единствениот претставник на конференцијата.

По укинувањето на Османлискиот султанат на 1 ноември 1922 година, Ахмет Тевфик-паша се состанал со неговата влада. Бидејќи султанот Мехмед VI го немало и не можел да најде причина повеќе да ги извршува своите функции, владините функционери започнале да поднесуваат оставка еден по еден, а Ахмет Тевфик-паша поднел оставка три дена по аболицијата на 4 ноември 1922 година.

Подоцнежен живот и смрт[уреди | уреди извор]

Според законот за презимиња од 1934 година, тој го усвоил презимето „Окдеј“. Починал на 8 октомври 1936 година во Истанбул

Неговата биографија, напишана од неговиот внук Шефик Мету Окдеј, била објавена во 1986 година и носи наслов Дедо ми, последниот голем везир, Ахмет Тевфик-паша (турски: Büyükbabam Son Sadrazam Ahmet Tevfik Паша).

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Политички функции
Претходник Саид Халим-паша	Министер за надворешни работи 1899–1909	Наследник Мехмед Рифат-паша
Претходник Хусеин Хилми-паша	Голем везир на Отоманското Царство 1909	Наследник Хусеин Хилми-паша
Претходник Хусеин Хилми-паша	Голем везир на Отоманското Царство 1918–1919	Наследник Дамат Ферид-паша
Претходник Дамат Ферид-паша	Голем везир на Отоманското Царство 1920–1922	Функцијата е укината наследена од Исмет Инону Премиер на Турција

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ İsmail Hâmi Danişmend, Osmanlı Devlet Erkânı, Türkiye Yayınevi, İstanbul, 1971 (Turkish)
↑ ^2,0 ^2,1 Kalyoncu, Cemal A. "Son Sadrazamın Torunu." Aksiyon 20 Nov 1999: n. pag. Son Sadrazamın Torunu. Aksiyon.com.tr, 20 Nov 1999. Web. 1 Sep 2013. <„Haber 5552 son sadrazamin torunu“. Архивирано од изворникот на 9 October 2013. Посетено на 2013-09-01.>.
↑ „Atatürk Kronolojisi - FORSNET“. www.ataturk.net. Архивирано од изворникот на 2011-01-31. Посетено на 2020-11-27.
↑ Dadrian, Vahakn N.; Akçam, Taner (2011). Judgment at Istanbul: The Armenian Genocide Trials (англиски). Berghahn Books. стр. 66. ISBN 978-0-85745-251-1.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

„Tewfik, Ahmed, Pasha“ . Енциклопедија Британика (12.. изд.). 1922.

[turkbook-1] İsmail Hâmi Danişmend, Osmanlı Devlet Erkânı, Türkiye Yayınevi, İstanbul, 1971 (Turkish)

[:0-2] 2,0 ^2,1 Kalyoncu, Cemal A. "Son Sadrazamın Torunu." Aksiyon 20 Nov 1999: n. pag. Son Sadrazamın Torunu. Aksiyon.com.tr, 20 Nov 1999. Web. 1 Sep 2013. <„Haber 5552 son sadrazamin torunu“. Архивирано од изворникот на 9 October 2013. Посетено на 2013-09-01.>.

[kronoloji-3] „Atatürk Kronolojisi - FORSNET“. www.ataturk.net. Архивирано од изворникот на 2011-01-31. Посетено на 2020-11-27.

[4] Dadrian, Vahakn N.; Akçam, Taner (2011). Judgment at Istanbul: The Armenian Genocide Trials (англиски). Berghahn Books. стр. 66. ISBN 978-0-85745-251-1.

[1]

[2]

[3]

[4]