Арапска џамија

Од Википедија — слободната енциклопедија
Арапска џамија
Arap Camii
Поглед кон џамијата
Основни податоци
МестоИстанбул
Припадностислам
Осветенкрајот на 15 век
Архитектонски опис
Архитектонски типцрква
Архитектонски стилГотика
Поставен темел1233
Завршен1299
Особености
Минариња1

Арапската џамија (турски: Arap Camii) — џамија која се наоѓа во Бејоглу, Истанбул, Турција.

Историја[уреди | уреди извор]

На местото на оваа џамија во времето на Византија се наоѓала црква посветена на Света Ирина[1]. Од тој објект денеска постои само еден мал дел од ѕидот[1]. Верувањето дека џамијата била изградена во текот на Арапската опсада на градот е само легенда.

Во 1233 година, во времето ма Ќетвртата крстоносна војна и зазимањето на градот, црквата била посветена на Свети Павле и дадена на редот на Доминиканците[2]. Според натписот на една надгробна плоча, храмот постоел пред 1260 година[3].

Во 1325 година црквата била повторно изградена[4] и посветена на Свети Доменик, но месните жители продолжиле да го користат старото име за црквата.[3].

По падот на градот во 1453 година под отоманска власт, црквата останала под управа на Џенова[5]. Сепак, во периодот од 1475 до 1478 година, христијанскиот храм бил претворен во џамија по наредба на султанот Мехмед II. Во тој период џамијата била позната како Галата.

Кон крајот на векот, султанот Бајазит II им ја доделил оваа џамија на муслиманите од Шпанија, односно од ел-Андалус, кои избегале од шпанската реконквиста и се преселиле во Истанбул. По ова џамијата започнале да ја нарекуваат арапска, име кое е и денес зачувано[1][3].

Во 1731 година се случил голем пожар во реонот на Галата, па го зафатил и самиот храм. Така, во периодот од 1734 до 1735 година, џамијата била реновирена, биле променети прозорците во готски стил. Слично реновирање џамијата го добила по пожарот во 1808 година.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. 1,0 1,1 1,2 Müller-Wiener (1977), p. 79
  2. Mamboury (1953), p. 319
  3. 3,0 3,1 3,2 Janin (1953), p. 599
  4. This date comes from several documents of that period and from the dates inscribed on the tombstones. Müller-Wiener (1977), p. 79
  5. The Sultan required only the delivery of the bells. Mamboury (1953), p. 319