Андреа Биглија
Андреа Биглија (околу 1395 – 1435) бил италијански хуманист од Августин, познат како морален филозоф и историчар.
Биографија[уреди | уреди извор]
Бил роден во Милано и станал Августински пустиник во 1412 година.[1] Откако студирал во Падова, дошол во Санто Спирито, Фиренца во 1418 година.[2]
Во 1423 година се преселил во Болоња, а до крајот на 1420-тите, по еден период во Павија. Предавал на Универзитетот во Сиена, откако ја напуштил Болоња поради антипапско чувство во 1428 година. Таму умрел од чума во 1435 година.[1][3][4]
Здруженија[уреди | уреди извор]
Рано влијание имал Гаспарино Барзица во Падова и Сико Поленто и уште еден друг ученик, кој му станал пријател. Биглиа во Фиренца се сретнал со хуманистичкиот круг вклучувајќи го и Амброџо Траверсари: како и со Џовани Ауриспа, Леонардо Бруни и Николо Николи Во Болоња се поврзал со Николо Албергати. Таму повторно се сретнал со Ауриспа, и со другите хуманисти Леон Батиста Алберти, Џовани Ламола, Антонио Панормита и Џовани Тосканела.[1][5] Неговиот интерес за исламската историја бил поттикнат од посетата на Сиена од Сигизмунд од Унгарија во 1432 година.[3][6]
Дела[уреди | уреди извор]
Биглија напишал трактат против популистичкиот проповедник Бернардино од Сиена.[7] Во врска со овој спор, Биглија пишувал за Светото Име на Исус, и овие теолошки списи се покажале влијателни.[8] Некои од проповедите на Биглија преживеале.[1]
Како историчар пишувал за источниот христијански свет и исламот, вклучувајќи ја и историјата на Монголите.[9] Неговото најпознато дело историја на Милано во периодот 1402–1431 година во стилот на Ливиј.[6] Во него бил апологет за преземањето на Форли во 1424 година од страна на Висконти.[10]
Како преведувач работел на Вита Тимолеонтис на Плутарх од грчки јазик, што некогаш го научил, а некои на Аристотел.[1]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Charles L. Stinger (1977). Humanism and the Church Fathers: Ambrogio Traversari (1386-1439) and Christian Antiquity in the Italian Renaissance. SUNY Press. стр. 25–26. ISBN 978-0-87395-304-7. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Paul F. Grendler (29 September 2004). The Universities of the Italian Renaissance. JHU Press. стр. 321. ISBN 978-0-8018-8055-1. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ 3,0 3,1 Margaret Meserve (2008). Empires of Islam in Renaissance Historical Thought. Harvard University Press. стр. 316. ISBN 978-0-674-02656-8. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Achim Wesjohann (May 2012). Mendikantische Gründungserzählungen im 13. Und 14. Jahrhundert (германски). LIT Verlag Münster. стр. 666. ISBN 978-3-643-11667-3. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Mirella Ferrari; Marco Navoni (2007). Nuove ricerche su codici in scrittura latina dell'Ambrosiana: atti del Convegno, Milano, 6-7 ottobre 2005 (италијански). Vita e Pensiero. стр. 255. ISBN 978-88-343-1486-9. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ 6,0 6,1 Marianne Pade (2007). The Reception of Plutarch's Lives in Fifteenth-Century Italy. Museum Tusculanum Press. стр. 225. ISBN 978-87-635-0532-1. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Franco Mormando (1 May 1999). The Preacher's Demons: Bernardino of Siena and the Social Underworld of Early Renaissance Italy. University of Chicago Press. стр. 90. ISBN 978-0-226-53854-9. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Riccardo Fubini (1 January 2003). Humanism and Secularization: From Petrarch to Valla. Duke University Press. стр. 302. ISBN 978-0-8223-3002-8. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Z. R. W. M. von Martels; Arie Johan Vanderjagt (2003). Pius II, "el Più Expeditivo Pontifice": Selected Studies on Aeneas Silvius Piccolomini (1405-1464). BRILL. стр. 31. ISBN 978-90-04-13190-3. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Ronald G. Witt (1 August 2003). In the Footsteps of the Ancients: The Origins of Humanism from Lovato to Bruni. BRILL. стр. 491–2. ISBN 978-0-391-04202-5. Посетено на 2 August 2012.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
|