Џем сесија
Џем сесија — релативно неформален музички настан, процес или активност каде што музичарите, обично инструменталисти, свират импровизирани сола и се забавуваат со мелодии, бордуни, песни и прогресии на акорди. Да „џемираш“ значи да импровизираш музика без обемна подготовка или однапред дефинирани аранжмани. Оригиналните џем сесии, исто така наречени „сесии на слободен тек“, често ги користат музичарите за да развијат нов материјал (музика) и да пронајдат соодветни аранжмани. И двата стила можеле да се користат едноставно како социјално собирање и заедничка вежба. Џем сесиите може да се базираат на постоечки песни или форми, може да се базираат лабаво на договорена прогресија на акорди или шема предложена од еден учесник или може да бидат целосно импровизациски. Џем сесиите можат да се движат од многу лабави собири на аматери до вечери каде што координатор или водител на џем сесија дејствува како „чувар“, така што изведувачите на соодветно ниво ќе излезат на сцената на софистицирани импровизирани сесии за снимање од професионалци, кои се наменети да се емитуваат во живо на радио или телевизија или да се монтираат и да се објавуваат во јавноста.
Џез
[уреди | уреди извор]Еден извор за фразата „џем сешн“ се појавил во 1920-тите, кога бели и црни музичари се собирале по нивните редовни платени свирки за да свират џез што не можеле да го свират во бендовите во стилот на „Пол Вајтман“ во кои свиреле. Кога Бинг Крозби присуствувал на овие сесии, музичарите велеле дека тој „го задушува ритамот“, бидејќи тој аплаудирал на еден и три. Така овие сесии станале познати како „џем сесии“. Мез Мезроу, исто така, дал свој подетален и самореферентен опис, врз основа на неговото искуство во џез-барот познат како „Три Дјусес“:
Њујоршката сцена за време на Втората светска војна била позната по своите џем сесии по работно време. Еден од најпознатите бил редовниот џем по работното време во „Минтонс Плејхаус“ во Њујорк, кој се одржувал во 1940-тите и почетокот на 1950-тите. Џем сесиите во Минтон биле плодно место за средби и терен за докажување и за етаблирани солисти како Бен Вебстер и Лестер Јанг, како и за помладите џез музичари кои наскоро ќе станат водечки експоненти на бибоп движењето, вклучувајќи ги Телониус Монк (хаус пијанистот на Минтон), саксофонистот Чарли Паркер и трубачот Дизи Гилеспи. Џемовите на „Минтон“ имале натпреварувачки карактер„ натпревари во сечење“, во кои солистите се обидувале да бидат во чекор со домашните бендови и да се надминат едни со други во импровизациски вештини.[1]
Афро-кубанска музика
[уреди | уреди извор]Под влијание на џезот, кубанската музика доживеала појава на импровизирани џем сесии за време на филин движењето во 1940-тите, каде што болеро, сон и други видови песни се изведувале во проширена форма наречена дескарга. Во текот на 1950-тите, овие дескаргаси станале основа на нов жанр на импровизирани џемови засновани на сон монтуно со значајни џез влијанија, во кои пионери биле музичари како Хулио Гутиерез и Качао. Во текот на 1960-тите, дескаргасите одиграле важна улога во развојот на салсата, особено стилот салса дура.[2]
Рок
[уреди | уреди извор]
Како што инструменталната вештина на рок музичарите се подобрувалае во 1960-тите и почетокот на 1970-тите, свирењето на сцената - слободна импровизација - исто така станала редовна карактеристика на рок музиката; бендови како што се Пинк флојд , Cream, Ролинг стоунс, Џими Хендрикс, Дип парпл, The Who,Грејтфул дед, Еј-си/ди-си, Лед зепелин, Сантана, Кинг кримсон, Lynyrd Skynyrd, Steely Dan и Олман брадерс бенд одржувале импровизирани настапи во живо кои може да трале 10 до 20 минути или подолго.
Во овој контекст, џемовите не се лежерни собири, туку импровизирани делови од вежбани јавни списоци со изведби.
Џем бендови
[уреди | уреди извор]„Грејтфул дед“ често се сметаат за првиот џем бенд, кој датира уште од 1965 година, изведувајќи слободна форма на импровизација на „Асид тестовите“ што ги изведувале „Веселите шегаџии“. Други бендови кон крајот на 60-тите години вклучиле техники на џем во живо како „Cream“, но „Грејтфул дед“ и „Оламн брадерс“ дозволиле „џем бендот“ да стане жанр сам за себе; поновите бендови кои ги следеле нивните стапки се „Фиш“ и други. Други бендови како што се „Red Hot Chili Peppers“ кои исто така редовно настапуваат во живо со џем сесии.
Блуграс
[уреди | уреди извор]
Блуграс музиката, исто така, има традиција на џемирање. Блуглас џемови се случуваат на паркинзите и камповите на блуграс фестивалите, во музичките продавници, баровите и рестораните и на сцените. Блуглас џемовите имаат тенденција да бидат одвоени според нивото на вештина на свирачите. Бавните џемови за почетници обезбедуваат почетна точка. Отворените блуграс џемови се отворени за сите, но свирачите во отворениот џем ќе очекуваат одредено ниво на вештина од учесниците. Способностите за слушање на прогресиите на акордите и следење на времето биле од суштинско значење, а пожелна била и способност за свирење на импровизирани води кои содржат барем една сугестија за мелодијата. Џемовите што бараат напредно музичко познавање се генерално приватни настани, само со покана.
Поврзано
[уреди | уреди извор]Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Giddins, Gary; DeVeaux, Scott (2009). Jazz. W.W. Norton and Company, Inc. стр. 296–298. ISBN 978-0-393-06861-0.
- ↑ Gerard, Charley (2001). Music from Cuba: Mongo Santamaria, Chocolate Armenteros, and Cuban Musicians in the United States. Westport, CT: Praeger Publishers. стр. 101–126. ISBN 9780275966829.