Љубомир Александровиќ
Љубомир Александровиќ ( 15 јуни 1828 година е српски Св. Мартин ( српски Семартон ) Банат - 15 - 27 декември 1887 година. Будимпешта ) бил српски сликар, иконописец и портретист.
Живот и работа[уреди | уреди извор]
Роден е во 1828 година во Семартон, Србија, во денешна Романија.[1] Љубомир починал во 1846 година престојувал во Арад.
Потоа се преселил во Темишвар за да му помогне во работата на Константин Даниел. Подоцна студирал во студиото на Константин Данило во Велики Бекерек. Во 1849 г. присуствувал на Академијата за уметности во Виена. Неговото најпознато дело е романтичната жанровска композиција „Просјакот“.
Во раните шеесетти години, тој се населил во Темишвар, каде што постојано живеел до старост. Се појавил во 1869 година како „зограф во градот“ на списокот на избирачи на православната црковна општина во Темишвар.[2] Во старите денови тој станал многу осиромашен, нервозно и болен, па бил сместен во Леополдифелдскиот институт за „ментално болни“ во близина на Буда, каде што починал. Погребан е на 29.17. декември 1887 година на новите гробишта во Буда, отворени на „волчији“.[3]
По неговата смрт, неговите дела биле продаавани во март 1893 година во „градот Темишвар“, според огласот, при црквата на неговиот преостанат трон и икони за бакнување.[4]
Работел на многу иконостаси на православните цркви, како и на ѕидни икони. Многу копирал, особено во манирот на Константин Данил. Во 1868 година на читалната во Чаково и подарил портрет на Доситеј Обрадовиќ. Сликал икони во банатските места Мартонос, Немет, Ботос и Фердин (1873-1876) и други.[5]