Љубовен роман

О Едвард! Како можеш?“, илустрација од крајот на 19 век од Sense and Sensibility (1811) од Џејн Остин, пионер на жанрот

Љубовниот роман e вид роман, односно жанровска фикција, чија главна тема се чувствата на главните ликови. Обично е лесно читлив, изобилува со дијалози, така што читателот може полесно да ужива во приказната. Многу критичари сметаат дека многу лесно и рано се добива увид во развојот на настаните. Во приказната често има голем број на хумористични настани кои се совршен се совпаѓаат во приказната. Освен чувствата, како главен мотив на приказната, љубовниот роман може да содржи и други мотиви, како што се мотиви од крим-романите, научната фантастика и други видови романи. Љубовниот роман не ја губи популарноста, а особено е популарен кај женската публика. Многу љубовни романи станаа книжевни класици со текот на годините.

Историја

Името на романот како литературен жанр во македонскиот јазик, како и многу други јазици, доаѓа од зборот „романтика“, кој во средниот век, кога службен јазик бил латинскиот, бил назив за дела напишани на секуларен јазик. Така, овој вид литература бил означен како лесно читлив, наменет за читатели со „низок“ вкус, склони кон фикција, односно замислување љубовен заплет, страшни авантури, со среќен крај. Од периодот на доцниот хеленизам ( 1 - 3 век ) до денес, на овој начин биле обликувани обемни прозни романи. Спротивно на тоа, англиските и шпанските имиња за зборот роман се „раскази“, што се поврзува со актуелноста на приказната, нагласувајќи го тврдењето за животна веродостојност, бидејќи се формирале многу поконцизни раскази од 13 век наваму. Барањето за измислица од една страна и барањето за автентичност од друга страна коегзистирале со векови, за да се спојат во 18 век, а овој период смета за момент кога настанал романот во денешна смисла на зборот.

Фиктивната проза, односно жанровската фантастика, има свои корени во љубовните романи од доцниот хеленистички период, така што може да се каже дека љубовниот роман е претходник на сите подоцнежни жанрови. Напишани се на старогрчки јазик, а мотиви и инспирација пронашле во митовите, легендите, љубовната и идиличната поезија на Далечниот Исток. Љубовниот роман процветал во 2 и 3 век и бил исклучително популарен, иако речиси и не се споменува. Најпознати писатели на овие романи биле Харитон, Ахил Тациј, Ксенофон од Ефес, Лонго и Хелиодор од Емес. Како жанр со мала вредност, со претежно женска читателска публика, не бил дел од класичната реторика, но имал реципрочно влијание врз тогашната и подоцнежната литература на Истокот. Најпознат пример за ова влијание била познатата збирка раскази Илјада и една ноќ. Во срцето на овие романи биле измислените љубовници кои, соочувајќи се со војни, бродоломи, бандити, пирати, чудовишта и други препреки, патуваат низ далечни и егзотични земји, населени со историски познати луѓе, во кои кредибилитетот се претвора во позадина за измислениот заплет.

Речиси во исто време, во Стариот Рим е напишан секојдневен авантуристички роман, напишан на латински ( Петрониев Сатирикон , Метаморфозите на Апулеј ). Заплетот на овие романи е сместен во актуелното римско секојдневие, а нараторот е херојот на приказната. Во овие дела, возвишената љубовна врска е пародирана преку ниски, приземни, често хомосексуални страсти и необични еротски склоности, секојдневните авантури на херојот добиваат мистична и гротескна линија, а потребата за фикција се задоволува со вметнати приказни.

Фиктивната димензија станала доминантна во витешкиот роман, додека хеленистичкиот љубовен роман сè до 16 век на Запад бил заборавен и имал само индиректно влијание преку византиските романи од 12 век, спојувајќи се со магионичарските и волшебните елементи земени од Легендата за кралот Артур и Легендата за Светиот Грал.

Во 19 век книжевните институции ја одвојуваат „високата“ од „ниската“ продукција, а потоа се создаваат големи реалистични романи кои ја прикажуваат реалноста. Многу дела создадени во тој период станале класици, а меѓу нив се и големите љубовни романи, како што се Ана Каренина, Дамата со камелии (роман) или Госпоѓа Бовари. Сепак, љубовниот роман како жанр спаѓа во дефиницијата за „тривијална литература“ и не му се придавало речиси никакво значење во интелектуалниот свет до втората половина на 20 век. Тогаш се појавиле автори кои почнале да го анализираат овој жанр, прво од феминистичка, а потоа и од уметничка гледна точка. Како и тогаш, така и денес, анализата на љубовниот роман како литературно дело најмногу ја прават жени.

Љубовен роман во критиката и теоријата на литература

Збирка историски љубовни романи од Издавачката куќа Арлркин

Многу малку е напишано за љубовниот роман на нашите простори. Дури и оние автори кои ја анализирале лесната литература и се обиделе да понудат рамка преку која може да и се пристапи како нешто што вреди да се дискутира, главно биле фокусирани на детективски роман и не пишувале за љубовните романи на никаков начин или имале исклучиво негативен став. Следниве се примери на неколку прегледи на љубовен роман:

• Во своето проучување на тривијалната литература, Нада Вучковиќ ги користи љубовните романи како пример за тоа како таквата литература ги одвлекува читателите од реалните општествени проблеми, при што им нуди за возврат „со голем шарм“ колку проблемите се едноставни а љубовната среќа е разбирлива, и е релативно лесно да се достигне, што е сосема спротивно од она што би било основна одлика на љубовниот роман.
• За Зденко Шкреба, во својата студија „сентименталниот љубовен роман“ и „сентименталната љубовна приказна“, како што тој ги нарекува, се кич и својата минимална дискусија, вметната во општи теми за тривијалната литература, ја завршува со категоричен заклучок дека помеѓу уметноста и кичот во книжевната теорија не треба да постои поврзаност. Во подоцнежните наврати на поврзаните прашања во истиот текст, Шкреб забележува дека херојството и еротизмот може да се сметаат за основа на тривијалните жанрови и дека љубовниот роман може да се смета за жанр во кој хероите живеат исклучиво за љубов и исклучиво од љубов, но не ги признава овие две идеи како друг статус освен оној што ја докажува тривијалноста на тој жанр.
• Наспроти ваквите ставови, Јасмина Лукиќ, во својата критика на прозата на Дубравка Угрешиќ, љубовниот роман го смета за архетипски жанр. Нејзината студија е една од ретките на нашите простори која ја зема предвид специфичноста на љубовниот роман како жанр и го сфаќа доволно сериозно за да го нарече архетипски жанр што претставува „паралитерарен“ пандан на високата литература на постмодернизмот. Сепак, нејзиниот став е дека љубовниот роман не дава ништо за што може сериозно да се разговара. Според неа, многу читатели го читаат овој вид литература токму затоа што им овозможува барем кратко бегство од сивилото на секојдневието, без да се сомневаат во реализмот на претставите што им се нудат. Понудените содржини се прифаќаат буквално со сигурност, за многумина читатели да се поистоветат со основната ситуација во која се наоѓа хероината од нивниот омилен љубовен роман.
• Пресвртна точка во анализата и критиката на љубовните романи е исклучително важната студија на Џенис Редвеј англиски: Janice Radway) ( Читање љубовни романи - жени, патријархатот и популарна литература ) од 1984 г. година, во која авторката ја застапува тезата дека љубовните романи треба да се гледаат од перспектива на нивните читатели, а не од перспектива на академска книжевна критика. Таа смета дека оваа перспектива не е ниту наивна, ниту несвесна.

Феминистички критики на љубовните романи

Критичките студии посветени на љубовните романи се појавија во англосаксонскиот свет во 1980-тите години, на 20 век, во исто време кога академската критика на нашите простори почна да се занимава со тривијалната литература. За разлика од нашите претежно теоретски и генерализирани приоди, англосаксонските теоретичари (и денес главно се жени) од жанрот наречен романса на англиски од почетокот се труделе да го најдат најдобриот методолошки пристап. Сепак, нивните првични напори беа обележани со остар критички однос кон самите текстови и тенденција кон снисходлив тон кон нивните читатели, но тие сепак започнаа фундаментална трансформација на општото разбирање на овој жанр. Тања Модлески (англ англиски: Tania Modleski), во нејзината позната статија од 1980 г. за љубовните романи објавени од издавачката куќа Арлекин (англиски: Harlequin), инсистира читателите на таквата литература да имаат исклучително активен однос кон она што е во неа и ја поставува тезата дека љубовниот роман се занимава со вистински женски прашања, додека Џенис Редвеј смета дека љубовниот роман не може да се проучува од перспектива на традиционалната наука за книжевност, но дека треба да се разбере од позицијата на жените кои навистина го читаат и чии ставови треба да се земат предвид. Сепак, и двете завршуваат со заклучокот дека љубовните романи функционираат на два начина во исто време, и дека крајниот резултат од нивниот ефект е всушност контрапродуктивен:

• Според Тања Модлески, љубовните романи им овозможуваат на жените да се соочат со стравовите поврзани со машката бруталност и да сонуваат за одмазда и моќ под превезот дека сонуваат за насилен, доминантен маж кој ќе ги земе на сила.
• Според Џенис Редвеј, таквата литература е средство за справување со емоционалната студенило што ја наметнува патријархатот на мажите и како простор каде што е можно да се формулира копнежот за мајчинска љубов и грижа под превезот на фантазијата за грижлив човек кој е способен да ги задоволи женските емоционални потреби.

Овие две гледишта се надополнуваат, бидејќи и двете сериозно го сфаќаат проблемот со кој се занимаваат љубовните романи и го привлекуваат вниманието на фактот дека оваа литература во суштина ја одразува оригиналната женска перспектива и искуство во патријархатот. Сепак, и двете завршуваат со сличен заклучок дека љубовните романи истовремено отвораат реални проблеми и ја затвораат можноста за нивно решавање, одвлекувајќи ги жените од можноста за вистинска промена во реалниот свет, нудејќи им утешна фикција и притискајќи ги да ја прифатат постоечката ситуација.

За разлика од Модлески и Редвеј, Глинда Хол( англиски: Glinda Hall) својата теорија ја заснова на поновите феминистички интереси, но и на помодерни љубовни романи, различни од оние што ги проучувале нејзините претходници. Ги остава настрана барањата за промени во патријархалните односи и го префрла полето на истражување на нивната сексуална содржина, без разлика колку е таа експлицитна. Според нејзиното мислење, љубовниот роман е директно, речиси телесно истражување на природата на женската сексуалност, на начин што е недостапен никаде на друго место во современата култура.

Љубовни романи и семејно насилство

Љубовните романи се жанр со огромен корпус, па генерализацијата заснована на тесен избор на текстови не значи многу. Сепак, речиси сите од нив содржат, дури и во најблага можна форма, некаков облик на сексуално насилство, емоционална злоупотреба, некаква закана за време на главната акција, или се дел од првичниот однос на херојот со хероината, или ова насилство е инкорпорирано и реинкорпорирано како садо-мазо ропска игра и доминација. Во последно време сè повидливи се романите во кои хероината е жртва на некоја екстремна форма на семејно насилство или е бел роб, додека херојот е или исклучително опасен криминалец со силно чувство за правда или сексуален садист со златно срце.

Понови теории

Следниве тези се видливи во најновите теории:

• наративите од овој жанр им нудат на жените едно од ретките задоволства наменети само за нив,
• тие се однесуваат на родовото искуство на жените и бараат можности да го артикулираат и незадоволството и задоволството,
• наративната рамка што ја нудат овозможува огромен број варијанти во односот помеѓу херојот и хероината, што дава можност да се истражуваат емотивните светови

Во таа смисла, љубовните романи нудат бегство од реалноста, но ништо повеќе од другите форми на фикција. Дури и ако се претпостави дека овој жанр е повеќе или помалку успешен излез за своите читатели, тој сепак го има најдобриот потенцијал барем да ја ослободи имагинацијата и да замисли решение за проблемот наметнат од патријархатот, и во најлош случај да се помири со овие проблеми, нудејќи утешна фикција која ќе го олесни секојдневието.

Фабула на љубовни романи

Заплетот на љубовниот роман обично започнува лесно и опуштено. Преку описите на секојдневниот живот, читателот ги запознава главните ликови на првите страници. Многу брзо, главните ликови се заљубуваат еден во друг, но нивната љубовна приказна често е преполна со проблеми и е недостижна. Самиот заплет обично носи разделба на главните ликови, проблеми, тага и очај, но многу брзо доаѓа до расплет на настани во кои се решава сето она што ја спречило среќната љубов.

Љубовниот роман обично има среќен крај, што ги поттикнува читателите да уживаат и да го сакаат ваквото читање. Сепак, често има љубовни романи со трагичен крај, чии приказни опишуваат несреќни и невозможни љубови. Несреќните приказни на главните ликови ги предизвикуваат читателите да коментираат и анализираат. Честопати има длабоки анализи од критичарите кои се обидуваат да го споредат заплетот на романот со актуелна приказна од реалниот живот.

Социјално влијание

Читателите сакаат да читаат љубовни романи. Читањето е лесно и најдобро за забава и бегство од разни животни проблеми. Голем број љубовни романи постигнаа голема популарност, а беа прикажани а многу бестселери се адаптираат за филм па постигнуваат голем успех и на филмското платно.

Универзално прифатените предрасуди за читателите се дека се жени кои живеат сами со мачки и копнеат по маж, фини луѓе со лош вкус за читање, често необразовани, досадни и глупави или средовечни жени на кои им е здодевно во бракот и слично. Всушност, индустријата за љубовни романи е огромна, втора по големина категорија на жанр-фантастика, повеќе продавана од научна фантастика и епска фантастика или класика, што значи дека има многу читатели кои се вклопуваат или не се вклопуваат во овие стереотипи. Затоа, во Америка се спроведени социолошки истражувања за тоа кој всушност чита љубовни романи, а некои од резултатите се следниве:

Предрасуди	Факт
Читателот на љубовни романи најверојатно е очајна домаќинка, осамен доселеник или член на некое здружение.	Според истражувањето на Американското здружение на писатели на љубовни романи, 84% од читателите на љубовни романи се жени, додека останатите 16% се мажи, што е скок во споредба со претходниот период. Најголем број читатели (околу 70%) го откриле овој жанр во периодот од 11 до 18 години, но повеќето редовни читатели се постари (просечната возраст е меѓу 30 и 54 години), имаат партнери и се ситуирани. Подеднакво ги читаат мажените и немажените жени, домаќинките и самосвесните девојки.
Љубовните романи се глупави книги за глупави луѓе.	Читателите кои не сакаат љубовни романи немаат подобро образование од оние кои сакаат. Идејата дека женската фикција е тривијална, а нејзините читатели луди потекнува од 18 и 19 век, кога романот станал популарно четиво и жените почнале да се описменуваат. Општиот впечаток за женската интелигенција во тоа време не бил за пофалба, благодарение на тоа што женските деца обично не се образувале во тоа време.
Читатели на љубовни романи се мајки и домаќинки кои поминуваат часови во читање глупости книги.	Создавањето семејство и одржувањето на куќата е тешка работа што некој треба да ја заврши. Долго време домаќинките и мајките беа најважното, а најчесто единственото занимање на жените. Во седумдесеттите години од 20 век, кога жанрот на историски љубовни романи бил во полн ек, се повеќе жени почнувале да се вработуваат. Во раните осумдесетти, Џенис Редвеј ја напишала својата веќе спомената студија заснована на работа со група љубители на љубовни романи кои биле домаќинки и долго време тоа била единствената студија за љубителите на љубовните романи. Денес најголем дел од жени се вработени, но народната перцепција остана замрзната на ниво на седумдесеттите, иако ставовите на општеството се сменија. Без разлика дали се домаќинки, работат од дома или во канцеларија, многу жени читаат љубовни романи за да се забавуваат, да избегаат од реалноста или да се релаксираат.
Љубителите на романтиката не ги разликуваат фактите од фикцијата.	Покрај прогласувањето на жанрот за нереален, ова е фраза за која се повторува за дека го намалува влијанието на идеите што жените ги добиваат со читање љубовни романи, како што се оние што можат да бидат креатори на нивните животи, да најдат исполнета љубов, да имаат оргазмичен секс или да бидат среќен. Романсите покажуваат дека идеализираниот, но потенцијално достапен живот е полн со среќа и задоволство за жените кои се стремат кон него, повеќе фикција отколку реалност.
Љубителите на љубовните романи не можат да препознаат добра литература.	Факт: Кога станува збор за помансите, целиот жанр е отпишан како безвреден поради неколку лошо напишани книги, но читателите на љубовните романи ги ценат добрите реченици и интересните, изненадувачки фрази како и другите читатели, а писателите на овие романи, како и сите други писатели, се обидуваат да пишуваат убава литература, со горе-долу успех.

Најпознати љубовни романи

Насловната страница на романот „Разум и чувствителност“ на Џејн Остин од 1884 година

Меѓу љубовните романи има и такви кои станаа книжевни класици. Повеќето од овие дела не се дефинирани само од еден жанр, но заплетот е далеку покомплексен. Меѓу најпознатите се:

• Ана Каренина од Лав Николаевич Толстој ,
• Љубов во време на колера од Габриел Гарсија Маркез ,
• Гордост и предрасуди, како и други романи на Џејн Остин,
• Однесено со виорот од Маргарет Мичел,
• Оркански височини од Емили Бронте ,
• Џејн Ер од Шарлот Бронте, како и други романи од сестрите Бронте.

Освен класици, вредни дела од овој жанр напишале и многу современи писатели. Меѓу најубавите современи љубовни романи се:

• Страници на љубовта од Николас Спаркс ,
• Птиците умираат пеејќи од Колин Макалу ,
• Крајот на една приказна од Греам Грин ,
• Мостови на округот Медисон (роман на Роберт Џејмс Волер,
• Љубовна приказна и Приказната на Оливер од Ерих Сегал ,
• Францускиот поручник од Џон Фаулс и други.

Според повеќето од овие романи, се снимале филмови кои исто така постигнале голема популарност и добиле бројни награди.

Интересно, Агата Кристи, под псевдонимот Мери Вестмакот, напиша и шест љубовни романи:

• Џиновски леб
• Незавршен портрет
• Отсутен во пролет
• Роза и тис
• Ќерка е ќерка
• Товар

Српски љубовни романи

Тешко е да се најде роман во врвната српска литература кој жанровски е чисто љубовен. Според Михајло Пантиќ, српски писател, литературен критичар и универзитетски професор, трите најубави српски љубовни романи се:

• Преселбите на Милош Црњански (прва книга)

• Судбината и коментарите на Радослав Петковиќ
• Прељубници на Вида Огњеновиќ.

Ова сепак не значи дека во книжевноста на српски јаик нема автори кои пишуваат во овој жанр. Најпозната е секако Милица Јаковљевић, позната под псеудонимот Мир-Јам. Објавила повеќе љубовни приказни и романи чиј лесна љубовна содржина, како и едноставниот сликовит стил и обезбедиле популарност.

Љубовни романи на Мир Јам

• Ранетиот орел
• Една ноќ на Јадранот
• Непобедливо срце
• Киднапирање човек
• Гревот на нејзината мајка
• Во словенечките планини
• Самец во брак
• Малата сопруга

Меѓу најпопуларните современи српски писатели на љубовни романи денес се Мирјана Бобиќ Мојсиловиќ, Јелена Бачиќ Алимпиќ и Весна Дедиќ .

Поврзано

• Социјален роман
• Семеен роман
• Психолошки роман
• Историски роман
• Авантуристички роман
• Витешки роман
• Криминалистички роман
• Детективски роман
• Детски роман

Литература

• Lešić, Andrea (2017). „Ljubavni romani i feministički eskapizam: da li je bijeg mogućnost slobode?“. Feministička i Queer čitanja popularne kulture. Mostar: LibertaMo. стр. 11–31.
• Vučković, Nada (1987). „Socijalni aspekti trivijalne književnosti“. Trivijalna književnost : zbornik tekstova. Beograd: Studentski izdavački centar. стр. 154-162. Архивирано од изворникот на 22 септември 2021. Посетено на 28. 4. 2021.
• Škreb, Zdenko (1981). „Trivijalna književnost“. Književnost i povijesni svijet. Zagreb: Školska knjiga. стр. 167–195. Архивирано од изворникот на 2021-09-23. Посетено на 28. 4. 2021.
• Modleski, Tania (proleće 1980). „The Disappearing Act: A Study of Harlequin Romances“. Signs : Journal of Women in Culture and Society. 5/3: 435–448. Посетено на 28. 4. 2021.
• Hall, Glinda (2009). The Creators of Women's Popular Romance Fiction: The Authors Who Gave to Women a Genre of Their Own. Lewiston: The Edwin Mellen Press.
• Šimek, Barbara (2017). Trivijalan ljubavni roman u hrvatskoj književnosti:komparativna analiza - diplomski rad. Sveučilište u Zagrebu, Hrvatski studiji. Посетено на 29. 4. 2021.