Јужно Кралство
Јужното Кралство (италијански: Regno del Sud) е дефиниција што се користи во италијанската историографија во однос на делот од јужна Италија контролиран од сојузничката воена влада на окупираните територии (СВВОТ) и управуван од СВВОТ во соработка со владите на Кралството Италија (првично со Пјетро Бадољо, а подоцна и Иваное Бономи како премиери), наспроти германската окупирана северна и централна Италија, каде што била основана Италијанската Социјална Република . Терминот се однесува на периодот помеѓу септември 1943 година, кога кралот Виктор Емануел III и владата побегнале од Рим во Бриндизи како последица на примирјето на Касибиле, и јуни 1944 година, кога Рим бил ослободен од сојузниците и ја продолжил својата функција како главен град на Италија.Regno del Sud не беше официјална ознака; сите документи и акти го наведоа како Кралство Италија.[1][2][3] На историографското поле, терминот се користи и за опширно идентификување на периодот до 1945 година и крајот на војната, односно додека Италија сè уште не била поделена и италијанската влада, која повторно се воспоставила во Рим, немала целосна контрола на територијата и локалните, полициските и воените тела. Во таа ситуација, административните, воените и политичките тапии и релативната документација биле поделени меѓу оние со кои управувале со владата на Рим, Италијанската Социјална Република, партизанските сили и војските на терен. На почетокот во септември 1943 година, Јужното Кралство ги контролираше само Апулија, Сардинија и делови од Базиликата и Калабрија. Сицилија, во времето под управа на СВВОТ по нејзиното заробување за време на операцијата Хаски во летото 1943 година, била вратена под контрола на италијанската влада во февруари 1944 година. Повеќе територии дојдоа под контрола на Јужното Кралство додека сојузниците напредувале кон север по италијанскиот полуостров. Кралот и владата првично го основале своето седиште во Бриндизи, а подоцна и во Салерно, иако ниту еден град не бил официјално назначен за главен град на Италија. Суверенитетот на кралството бил дефакто ограничен, бидејќи бил предмет на Сојузничката контролна комисија за Италија.[4][5][6]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Giorgio Vecchio, Daniela Saresella e Paolo Trionfini, Storia dell'Italia contemporanea. Dalla crisi del fascismo alla crisi della Repubblica (1939-1998), p. 62
- ↑ Gianni Oliva, La Resistenza, pp. 32-33
- ↑ Giorgio Candeloro, Storia dell'Italia moderna. La seconda guerra mondiale. Il crollo del fascismo. La resistenza 1939-1945, p. 230
- ↑ Giorgio Vecchio, Daniela Saresella e Paolo Trionfini, Storia dell'Italia contemporanea. Dalla crisi del fascismo alla crisi della Repubblica (1939-1998), p. 62
- ↑ Gianni Oliva, La Resistenza, pp. 32-33
- ↑ Giorgio Candeloro, Storia dell'Italia moderna. La seconda guerra mondiale. Il crollo del fascismo. La resistenza 1939-1945, p. 230