Пауло Коелјо
| Пауло Коелјо | |
|---|---|
 Пауло Коелјо во 2007 година | |
| Роден/а | 24 август 1947 Рио де Жанеиро, Бразил |
| Занимање | романописец, текстописец, музичар |
| Националност | Бразилец |
| Жанр | драма, белетристика, психолошки роман |
| Значајни дела | Алхемичарот |
Пауло Коелјо (португалски: Paulo Coelho; роден на 24 август 1947 година) — бразилски писател на лирика и романи.
Животопис[уреди | уреди извор]
Пауло Коелјо е роден на 24 август 1947 година во Рио де Жанеиро. Тој посетувал језуитско (католичко) училиште. Како тинејџер, Коелјо имал голема желба да стане писател. Откако ѝ го рекол ова на својата мајка, таа му одговорила „Татко ти е инженер, логичен и разумен човек со многу јасен поглед за светот. Дали ти воопшто знаеш, што значи да си писател?“[1] Барајќи одговор Коелјо заклучил дека „писателите секогаш носат очила и никогаш не ја чешлаат косата“ и дека меѓу другото „нивна должност и обврска е никогаш да не бидат разбрани од сопствената генерација“. Кога имал 17 години, поради неговото спротивставување на традиционалниот начин на живот, неговите родители го испратиле во ментална институција, од каде побегнал 3 пати пред да биде ослободен на 20 годишна возраст.[2][3] За тоа искуство рекол „Не дека тие сакаа да ме повредат, туку не знаеја што да направат... Тие не го направија тоа за да ме уништат, туку за да ме спасат“.
По желба на родителите, Коелјо се запишал на правен факултет и го напуштил сонот да стане писател. Една година подоцна, тој се откажал од факултетот и живеел како хипик што ужива во дрогата, патувајќи низ Јужна Америка, Северна Африка, Мексико и Европа. После враќањето во Бразил, Коелјо работел како текстописец создавајќи текстови за Елис Регина, Рита Ли, и за бразилската поп икона Раул Сеиксас. Пишувањето песни за Раул го поврзало името на Коелјо со сатанизам поради содржината на одредени песни. Во 1974 година Коелјо бил уапсен поради објавување компромитирачки дела против владата која била на власт веќе десет години и ги сметала неговите текстови за опасност. Пред да ја започне кариерата како писател, Коелјо работел и како актер, новинар и театарски режисер.
Во 1986 година, Коелјо го изодел патот до Сантјаго долг повеќе од 500 милји во северозападна Шпанија, што всушност претставувало пресвртница во неговиот живот. За време на тој пат Коелјо доживеал духовно будење, кое автобиографски го опишал во делото Поклонението. Во едно интервју од 1986 година Коелјо изјавил „Бев многу среќен со занимањата кои ги работев. Имав работа, личност која ја сакав, заработував пари, но сепак мојот сон не беше исполнет. Мојот сон беше и сè уште е да бидам писател“. Коелјо ја напуштил профитабилната кариерата како текстописец и започнал да работи како писател.
Творештво[уреди | уреди извор]
Во 1982 година тој ја објавил својата прва книга „Архиви од пеколот“ која не оставила посебен впечаток. Во 1986 тој се посветува на делото Практичен прирачник на вампиризмот (Practical Manual of Vampirism) кое подоцна го повлекол, бидејќи сметал дека не е доволно добро. По изодувањето на поклонението до Сантјаго, Коелјо го напишал делото „Поклонението“. Следната година тој го напишал делото „Алхемичарот“ и го објавил во мала издавачка куќа која најпрво ја објавила книгата во 900 примероци и не планирала да ја преобјави. Подоцна тој нашол поголема печатница и ја објавил својата следна книга „Брида“ која заедно со „Алхемичарот“ станала бестселер во Бразил. Од „Алхемичарот“ се продадени повеќе од 110 милиони примероци со што станала една од најдобро продаваните книги во историјата која е преведена на повеќе од 70 светски јазици и која истовремено го собори Гинисовиот рекорд како книга од сѐ уште жив автор која е преведена на најмногу странски јазици.
По објавувањето на „Алхемичарот“, Коелјо пишувал нов роман во просек на секои 2 години, вклучително и: „На брегот на реката Педра седнав и плачев“, „Петтата гора“, „Вероника реши да умре“, „Демонот и госпоѓицата Прим“, „Единаесет минути“, „Валкирите“ и „Вештицата од Портобело“. Тоа нѐ враќа назад кон „Поклонението“ кога Коелјо се обидувал да го одложи почетокот на својата кариера како писател. Во една прилика, Коелјо рекол: „Ако денес видам бел пердув, тоа ќе е знак кој ми го дава Бог дека морам да напишам нова книга“. Коелјо пронашол бел пердув на прозорецот од некоја продавница и почнал да пишува тој ден.
Вкупно, Коелјо има издадено 26 книги. Две од нив - „Поклонението“ и „Валкирите“ се автобиографски, додека поголемиот број од останатите дела се фикција, иако проникнуваат од неговото животно искуство. Неговите други дела претставуваат голем број збирки од есеи, статии од весници и одбрани учења. Вкупно, Коелјо има продадено повеќе од 100 милиони книги во повеќе од 150 земји во светот, а неговите дела се преведени на повеќе од 67 светски јазици. Тој е најдобро продаваниот автор на португалски јазик на сите времиња. Моментално, Коелјо објавува кратки стории за списанието Ода. Секое издание на ова списание обезбедило простор за Коелјо и неговото задоволство од пишувањето.
Преработки[уреди | уреди извор]
Некои од книгите на Коелјо се медиумски преработени. Во 2003 година студиото Ворнер Брос ги откупило авторските права за преработката на „Алхемичарот“. Проектот заглавил и филмот никогаш не бил снимен, наводно поради проблем со сценариото. На Канскиот филмски фестивал во 2008 година, Харви Вајнстајн изјавил дека ги има купено авторските права за филмот и дека ќе биде негов продуцент. Лоренс Фишбурн бил поставен на местото режисер. За филмот бил најавен буџет од 60 милиони долари. „Вероника реши да умре“ е исто така филмски преработена според сценарио од страна на Дас Филмс заедно со Мусе Продукција и Велвет Ентертејнмент. Снимањето на филмот започнало на 12 мај 2008 година. Режијата е на Емили Јанг, а Сара Мишел Гелар е во главната улога. Во 2007 година, Коелјо го најавил проектот „Експериментална Вештица“, заснован на „Вештицата од Портобело“.
Споделување на сопственото творештво[уреди | уреди извор]
Пауло Коелјо е силен поборник кога станува збор за достапност на неговите книги преку интернет мрежата низ целиот свет. Негов обожавател објавил руски превод на еден од неговите романи на интернет. Продажбата на неговите книги пораснала од 3.000 на еден милион книги во период од 3 години, без додатно рекламирање и јавен публицитет од страна на неговата издавачка куќа. Коелјо дозволил пиратерија на неговите книги на Пиратскиот Залив (Pirate Bay). Авторот обезбедил бесплатни преводи на многу од неговите книги. Тој бил фатен од страна на раководителката на Харпер Колинс - Џејн Фридман, која забележала дека на една од недозволените верзии на Коелјо може да се забележат белешки со негов ракопис. Тие двајца постигнале договор: секој месец на мрежната страница на издавачката куќа посетителите бесплатно можеле да прочитаат друг роман. Поради широката прифатеност, авторот на книгата „Што би направил Гугл“ - Џеф Џервис го нарекол Коелјо „најбараниот писател на Гугл“.
Приватен живот[уреди | уреди извор]
Коелјо и неговата сопруга Кристина Оиктисија времето го поминуваат на релација Европа - Бразил. Тој по религија е римокатолик, но иако оди на миса, сепак не се согласува со папата во врска со неговите погледи околу политичките и социјални проблеми. Во 1996 година, Коелјо го основал институтот „Пауло Коелјо“, кој пружа помош на деца и постари луѓе со финансиски проблеми. Во септември 2007 година, Коелјо беше прогласен за гласник на мирот од страна на Обединетите нации.
- член на Управниот одбор на центарот за мир - Шимон Перес
- посебен советник на УНЕСКО за „меѓукултурен дијалог и духовно комуницирање“
- член на управниот одбор на фондацијата Шваб
- член на Бразилската академија за литература
- член на меѓународниот советодавен Совет - Харвард интернешенел
- член на Управниот одбор - Доха центар за медиумска слобода
- член на советодавниот управен одбор на фондацијата Мајбах
На 9 мај - 2006 година во Софија, Бугарија, бугарскиот претседател Георги Прванов на Пауло Коелјо му ја доделил почесната претседателска награда.
Библиографија[уреди | уреди извор]
- „Манифестот на Криг-ха“ (1974)
- „Театар за образование“ (1974)
- „Архиви од пеколот“ (1982)
- „Практичен прирачник за вампирство“ (1986)
- „Поклонението“ (1988)
- „Алхемичарот“ (1988)
- „Брида“ (1990)
- „Ангелот чувар“ (1992)
- „На брегот на реката Педра седнав и плачев“ (1994)
- „Петтата гора“ (1996)
- „Вероника реши да умре“ (1998)
- „Демонот и госпоѓицата Прим“ (2000)
- „Единаесет минути“ (2003)
- „Валкирите“ (2004)
- „На седмиот ден“ (2004)
- „Захир“ (2005)
- „Вештицата од Портобело“ (2006)
- „Победникот е сам“ (2008)
- „Манускрипт пронајден на Акра“ (2012)
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Thind, Jessi An Interview with Paulo Coelho Архивирано на 27 декември 2009 г. MSN Arabia
- ↑ Schaertl, Markia The Boy from Ipanema: Interview with Paulo Coelho reposted on Paulo Coelho's Blog. December 20, 2007.
- ↑ Doland, Angela Brazilian author Coelho thrives on contradictions and extremes Архивирано на 27 мај 2013 г. Oakland Tribune republished on BNet. May 20, 2007.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
|