Француска култура
Француска култура — се однесува на карактеристичните културолошки норми на Франција и на Французите. Франција со векови била центар на западниот културен развој. Многу француски уметници биле меѓу најреномираните од своето време, а Франција сè уште е прочуена во светот поради својата богата културна традиција.
Политичките режими секогаш го поттикнувале уметничко творештво, а создавањето на Министерството за култура во 1959 година помогна да се зачува културното наследство на земјата и да се направи достапно за јавноста. Министерството за култура било многу активно од своето создавање, доделување субвенции за уметници, промовирање на француската култура во светот, поддршка на фестивали и културни настани, заштита на историски споменици. Француската влада, исто така, ги брани аудиовизуелните производи направени во земјата.
Франција ја посетуваат најголем број туристи годишно, во голема мера благодарение на бројните културни објекти и историски згради, распрскани низ целата територија. 1.200 музеи годишно примаат повеќе од 50 милиони посетители.[1] Најважните културни локации ги води владата, на пример преку јавната агенција Центар за национални споменици, која е одговорна за околу 85 национални историски споменици.
43.180 градби се заштитени како историски споменици, главно вклучуваат замоци и верски објекти (катедрали, базилики, цркви), но исто така и статуи, споменици и градини. Во списокот на светско наследство на УНЕСКО е впишано 41 место во Франција.
Уметност[уреди | уреди извор]
Почетоците на француската уметност биле под големо влијание на фламанската и италијанската уметност во времето на ренесансата. Жан Фуке, најпознатиот средновековен француски сликар, бил првиот кој патувал во Италија да ја доживее раната ренесанса од прва рака. Ренесансното сликарско „Фонтенблоовско училиште“ било директно инспирирано од италијански сликари, како што се Франческо Приматичо и Росо Фјорентино, кој работел и во Франција. Два од најпознатите француски уметници од времето на барокот, Никола Пусен и Клод Лорен, живееле во Италија.
17 век бил периодот кога класицизмот француското сликарство станало истакнато и индивидуализирано. Премиерот на Луј XIV, Жан-Батист Колбер, во 1648 година ја основал Кралската академија за сликарство и вајарство за да се заштитат овие уметници, а во 1666 година тој ја создал уште активната Француска академија во Рим за француските уметници имаат директни односи со нивните италијански колеги.
Француските уметници го развиле стилот рококо во 18 век, како поинтимна имитација на стариот барокен стил, делата на уметниците поддржувани од дворот, Антоан Вато, Франсоа Буше и Жан-Оноре Фрагонар, како најрепрезентативни. Француската револуција донела големи промени, Наполеон ги фаворизирал уметниците од неокласицистички стил како Жак-Луј Давид и високо влијателната Академија на ликовни уметности, дефинирани во стил познат како академизам. Во тоа време Франција станала центар на уметничкото творештво, во првата половина на 19 век доминирале две последователни движења, прво романтизмот со Теодор Жерико и Ежен Делакроа и реализмот со Жан-Батист-Камиј Коро, Гистав Курбе и Жан-Франсоа Миле, стил кој на крајот еволуирал во натурализмот.
Во втората половина на 19 век, влијанието на Франција на сликарството станува уште поважно, со развојот на нови стилови во сликарството како што се импресионизмот и симболизмот. Најпознати импресионистички сликари од овој период се Камиј Писаро, Едуар Мане, Едгар Дега, Клод Моне и Огист Реноар [2] Втората генерација на импресионистички сликари, Пол Сезан, Пол Гоген, Анри де Тулуз-Лотрек и Жорж Пјер Сера, исто така биле авангарда на уметничките еволуции,[3], како и фовистите Анри Матис, Андре Дерен и Морис де Вламенк [4][5]
На почетокот на 20 век, кубизмот бил развиен од Жорж Брак и шпанскиот сликар Пабло Пикасо, кој живеел во Париз. Други странски уметници, исто така се населиле и работеле во или во близина на Париз, како што се Винсент ван Гог, Марк Шагал, Амедео Модиљани и Василиј Кандински.
Многу музеи во Франција се целосно или делумно посветени на скулптури и сликарски дела. Огромна колекција на стари ремек-дела создадени пред или во текот на 18-от век се изложени во музејот во државна сопственост Лувр, како што се Мона Лиза, исто така позната и како Џоконда. Додека палатата Лувр е долго време музеј, музејот Орсе бил отворен во 1986 година и од старата железничка станица Гар д’Орсе, при голема реорганизација на национални уметнички колекции, за да се соберат француските слики од втората половина на 19 век (главно импресионизам и фовистички движења) [4][5]
Модерните дела се претставени во Националниот музеј на модерната уметност, кој во 1976 година се преселил во центарот Жорж Помпиду. Овие три државни музеи ги посетуваат блиску до 17 милиони луѓе годишно.[6] Други национални музеи со сликарски изложби се Големата палата (Гран пале) (1,3 милиони посетители во 2008 година), како и музеи во сопственост на градовите. Најпосетуван од нив е Музејот на модерна уметност на градот Париз (0,8 милиони посетители во 2008 година) каде се изложени современи дела.[6] Вон Париз сите големи градови имаат свои Музеи на ликовна уметност со дел посветен на европското и француското сликарство. Некои од најдобрите збирки се наоѓаат во музеите во Лион, Лил, Руан, Дижон, Рен и Гренобл.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Ministère de la Culture et de la Communication, "Cultura statistics", Key figures
- ↑ „Guide to Impressionism“. Nationalgallery.org.uk. Посетено на 22 July 2011.
- ↑ (француски) RFI, Le néo-impressionnisme de Seurat à Paul Klee Архивирано на 10 октомври 2017 г. 15 March 2005
- ↑ 4,0 4,1 National Gallery of Art (United States), The Fauves (dossier) Архивирано на 5 ноември 2010 г.
- ↑ 5,0 5,1 (француски) RFI, Vlaminck, version fauve Архивирано на 10 октомври 2017 г., 25 February 2008
- ↑ 6,0 6,1 (француски) Ministry of Tourism, Sites touristiques en France Архивирано на 11 мај 2011 г. page 2 "Palmarès des 30 premiers sites culturels (entrées comptabilisées)" [Ranking of 30 most visited cultural sites in France]