Зинаида Серебрјакова
| Зинаида Серебрјакова | |
|---|---|
 Автопортрет (1909) | |
| Роден(а) | Зинаида Евгеньевна Серебрякова 12 декември [ст. ст. 30 ноември] 1884 Харков, Руска Империја (денешна Украина) |
| Починал(а) | 19 септември 1967 (возр. 82) Париз, Франција |
| Националност | Русинка, подоцна Французинка |
| Познат(а) по | Сликарство |
| Правец | |
| Сопружник | Борис Серебрјаков (1905-1919) |
Зинаида Евгениевна Серебрјакова (моминско Лансере)[1] (руски: Зинаи́да Евге́ньевна Серебряко́ва, украински: Зінаїда Євгенівна Серебрякова; 12 декември [ст. ст. 30 ноември] 1884 1884-1819 септември 1967) беше меѓу првите познати женски руски сликари.
Ран живот[уреди | уреди извор]
Зинаида е родена во близина на Харков, сега во Украина, во едно од најпрефинетите и уметнички семејства во Русија. Таа припаѓала на уметничкото семејство Бенуа.
Во 1900 година дипломирала од женска гимназија, и стапи на училиштето за уметност основано од страна на принцезата М. К. Тенишева. Студирала под Иљја Репин во 1901 година, и под портретниот уметник Осип Браз помеѓу 1903 и 1905. Помеѓу 1902-1903 таа била во Италија, и во 1905-1906, таа студирала на Академија де ла Гранде Шумијер во Париз.
Кариера[уреди | уреди извор]
Уште од младоста, Зинаида сакала да ја изрази својата љубов кон светот и да ја покаже неговата убавина. Ова може да се види и во нејзините најпрви дела.
На почетокот на октомвриската револуција во 1917 година, целиот нејзин живот се менува. Во 1919 година нејзиниот сопруг Борис почина од тифус добиен во болшевичките затвори. Таа остана без каков било приход, одговорна за нејзините четири деца и својата болна мајка. Тоа беше време на нејзиното најтрагично дело, Куќа од Карти, што ги отсликува нејзините четири деца.
Таа не сакаше да го прифати футуристичкиот стил популарнен во уметноста од почетокот на советскиот период, ниту пак да слика портрети на комесари, но таа најде некоја работа во Археолошкиот музеј Харков.
Во есента на 1924 година, Зинаида отиде во Париз, добила комисија за голема декоративна фреска. По завршувањето на ова дело, таа имала намера да се врати во Советскиот Сојуз, каде што останале нејзината мајка и четирите деца. Сепак, таа не беше во можност да се врати, и иако таа беше во можност да ги донесе нејзините помлади деца, Александар и Катерина, во Париз во 1926 и 1928, не можеше да го стори истото за нејзините две постари деца, Евгениј и Татјана, а не не ги видела повторно за многу години.
По ова, Зинаида патувала во голема мера. Во 1928 и 1930 отпатувала во Африка, во посета на Мароко. Таа беше фасцинирана од пејзажите на северна Африка и ги насликала Атлас планините, како и арапските жени и Африканците во етничка облека.
Во 1947 година, Зинаида конечно доби француско државјанство и имаше контакт со семејството во Советскиот Сојуз. Во 1960 година, по 36 години присилна поделба, на нејзината постара ќерка, Татјана (Тата), конечно и беше дозволено да ја посети. Во тоа време, Татјана, исто така, работила како уметник, сликајќи сценографија за Московскиот уметнички театар.
Делата на Зинаида Серебрјакова конечно биле изложени во Советскиот Сојуз во 1966 година, во Москва, Ленинград, и Киев, со голема слава. Нејзините албуми биле продавани на милиони, и таа беше споредена со Ботичели и Реноар. Сепак, иако таа испрати околу 200 од своите дела да бидат прикажани во Советскиот Сојуз, најголемиот дел од нејзината работа останува во Франција денес.
Зинаида Серебрјакова почина во Париз на 19 септември 1967 година, на возраст од 82.
- Сликите на Зинаида Серебрјакова
-
Есенските култури -
Верандата во пролет -
Јаболките на гранките
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
 |
„Зинаида Серебрјакова“ на Ризницата ? |
- Serebriakova's biography on the St. Petersburg State Academic Institute of Fine Arts, Sculpture, and Architecture
- Serebryakova's works at the Russian Art Gallery
- Illustrated description of 2006 auction in Montreal at which four nudes by Serebriakova sold.
(Three show her signature in 1930s Paris. Two sold for over $500,000.) - Illustrated biographical essay based on a 2004 book by V. D. Berlina. (руски)
(The following portraits from the above site show her signature in Cyrillic script.)
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Her last name is often spelled Serebryakova and her maiden name is sometimes spelled Lansere (Russian and Ukrainian: Лансере). She usually signed her work Z. Serebriakova or in Cyrillic script and sometimes she spelled her last name Serebriakoff (Rusakova 2006). Her family called her by the nicknames Zika and Zina (Serebriakova 1987).
Наводи[уреди | уреди извор]
- Hilton, Alison L (1982). „Zinaida Serebriakova“. Woman's Art Journal. Woman's Art, Inc. 3 (2): 32–35. doi:10.2307/1358032. JSTOR 1358032. (author's home page Архивирано на 9 јануари 2007 г.)
- Rusakova, A. A. (Alla Aleksandrovna) (2006). Zinaida Serebriakova 1884-1967. Moskva: Iskusstvo-XXI vek. ISBN 5-98051-032-X. (руски)
- Brief desc. (германски) http://shop.bambook.com/scripts/pos.showitem?v=1&ite=76349 Архивирано на 6 март 2007 г. Larger cover image showing her signature in Latin script. Архивирано на 26 март 2009 г.
- Illustrated monograph on the creative development and life of Zinaida Serebriakova by St. Petersburg art critic A. A. Rusakova.
- Serebriakova, Zinaida Evgenevna (1987). Zinaida Serebriakova : pisma, sovremenniki o khudozhnitse. compiled by V.N. Kniazeva, annotated by U.N. Podkopaeva. Moskva: Izobrazitelnoe iskusstvo. (руски) [1][мртва врска]
- Zinaida Serebriakova: Letters, contemporary views (literally: Zinaida Serebriakova: Letters, contemporaries on the artist)
- Yablonskaya, M.N (1990). Women artists of Russia's new age, 1900-1935. Anthony Parton (ed. and trans.). New York: Rizzoli. ISBN 0-8478-1090-9.[2]
|